NAWRÓCENIE to początek. To tak jakby się stanęło na nogi - teraz trzeba wybrać właściwą drogę. Ukazuje ją drugi człon wielkopostnego przesłania: WIERZCIE w EWANGELIĘ. Należy na niewzruszonym fundamencie budować człowieczeństwo - opierać życie na ewangelicznej PRAWDZIE i ewangelicznej MIŁOŚCI.

Wierzący czy obojętny religijnie - każdy powinien, od czasu do czasu, rzetelnie przyjrzeć się sobie i swojemu życiu. W prawdzie stawać przed własnym sumieniem. Początek Wielkiego Postu jest dobrą ku temu okazją. - Może niektórym przydatny będzie jako przygotowanie do spowiedzi.

Przy okazji wyborów, w kampanii wyborczej, często ujawniają się konflikty na tle różnic światopoglądowych: Pochodzenie i rozumienie prawdy, norm etycznych, prawa. Przyjęte ogólne pryncypia przekładają się na głoszone poglądy: O eutanazji, dopuszczalności aborcji, możliwości zapłodnienia in vitro, stosowania środków antykoncepcyjnych, używania narkotyków i dopalaczy, rozdziału religii od państwa - co się nagłaśnia jako krytykę Kościoła. To cały wachlarz problemów.

Staram się „chodzić po ziemi” w swoim felietonowym myśleniu o życiu. Wspierać Czytelnika, by radził sobie z tym, co się zdarza, co przynosi każdy dzień. Aby miał chęci uczynić coś mądrego ze swojego życia. Czasem lepiej, niekiedy gorzej mi to wychodzi.

THARA SAIKUKU, współczesny japoński pisarz, w książce DOBRA NOWINA DLA MILIONERÓW umieścił słowa warte zacytowania - bo pouczające i bardzo mądre. „Pojawić się na tym świecie jako niewinne stworzenie. Wkroczyć w wiek, w dzisiejszy świat - ową mieszaninę dobra oraz zła - i pomimo wszystko: utrzymać w życiu stały kurs na uczciwość.”

Napisało mi się w poprzednim felietonie: „Im kto wyżej stoi, tym bardziej musi nad sobą pracować. Bo stanowisko, władza, pieniądze, powodzenie - to często utrata człowieczeństwa.” Najpierw pytanie. Czy można posiadać miliony, mieć władzę i „być kimś”: prezydentem, burmistrzem, hierarchą, dyrektorem i POZOSTAĆ człowiekiem - być ludzkim i dla ludzi? Szczerze odpowiadam: TAK. Ewangelia jednak mówi, że o to bardzo, ale to bardzo TRUDNO.

Bywalcom Teatru Naszego tytuł felietonu skojarzy się z całą pewnością - co za genialny paradoks - z wcale niekabaretową piosenką, śpiewaną na wstępie kabaretowego spektaklu NASZA KLASA: „Idziemy po śladach”. Słowa z tej piosenki - autor: Tadeusz Kuta - stały się natchnieniem dla moich refleksji na ostatni felieton 2009 roku.

Od prawybuchu minęło 10 miliardów lat ewolucji kosmosu, nim we wszechświecie zaistniała Ziemia. Kolejnych 5 miliardów lat przemian w naszym układzie słonecznym i w Kosmosie było trzeba, by na Ziemi pojawiło się życie - więc i człowiek.

Kiedy Bóg, po stworzeniu wszechświata, w otoczeniu aniołów, przyglądał się Ziemi - pełen zachwytu szepnął: ALEŻ TU JEST PIĘKNIE. Aniołowie rozglądali się zdumieni; oni w niebie w innym świecie byli zanurzeni. Ten, któremu się przyglądali, był im obcy - niezrozumiały, momentami nawet raczej groźny.

Do kresu, do przekroczenia horyzontu, wybiegania ku czemuś, co poza nim. Do spotkania z tymi, którzy na drugim brzegu - są, czy ich nie ma? Do otrzymania odpowiedzi na pytanie: Co naprawdę czeka za progiem śmierci?

Do świata bez nędzy, głodu i wojen; do Ziemi bez nieszczęść i nienawiści; do pokoju i braterstwa między narodami. Czyż nie są to tęsknoty większości ludzi? Bo to nieprawda, że na ogół ludzie zajęci są tylko sobą i martwią się wyłącznie o siebie czy swoich. Że nic ich nie obchodzą inni ludzie...

„Do czarnej kawy, do kolorowych szmatek, do sukni balowej.” Banalne tęsknoty. Do potraw i napojów, spacerów i wycieczek w towarzystwie ludzi, z którymi łączy człowieka coś więcej niż zwykła znajomość. Do bluzeczki, którą rozpinały po raz pierwszy drżące, zimne palce - a Los zrządził, że rozeszły się drogi. Coś, z czym wiążą się czasem głębokie, niekiedy tylko miłe przeżycia. Powracają falą tęsknych wspomnień - z uśmiechem i radością przywoływanych - bywa, że w momentach całkiem nieoczekiwanych. - Było, minęło...