O pukaniu się w czoło

Na ogół, KAWA na ŁAWĘ - językiem zrozumiałym i sensownym pisanie o potrzebie pracy nad sobą: Kształtowanie charakteru, wszechstronny rozwój osobowości. Aby zostawiany ślad w pamięci i w sercu bliźnich - spotkań, rozmów, pracy, bycia z ludźmi - był piękny.

W literaturze, w sztuce zdarzają się arcydzieła. Nieliczni są jednak ci, którzy je tworzą. A bywa: dzieło godne uwagi, natomiast życie twórcy niezbyt chwalebne. Dzieła sztuki są do podziwiania i kontemplacji - nadto uczyć mają człowieka wrażliwości. Współczesna twórczość - przede wszystkim teatr i plastyka - jest do prowokowania: chce szokować, ma budzić sprzeciw. Felietony - też zdarzają się pojedyncze perełki - służą głównie do pukania się w czoło.

Arcydzieła odnoszące się do życia - które można by jednym dookreślić słowem: PIĘKNE - bywają jeszcze rzadsze. Mówimy wtedy o doskonałości. Religie mówią, takich ludziach ŚWIĘCI. Zgódźmy się, dla uproszczenia, że święci to ludzie, którzy umieli pięknie iść przez życie. I są jak dzieła sztuki - do podziwiania, gdyż nikt nie kwapi się do ich naśladowania. A nawet da się rzec: Nie pociągają, nie zniewalają, aby pójść w ich ślady. Co najwyżej: niektórzy się do nich modlą...

Wyjaśnienie tego jest proste. Nieliczni są ludzie obdarzani wyjątkowymi talentami. I tylko tym wybitnym - sporadycznie udaje się stworzyć coś, co zachwyca: co TRWA uznawane jako piękno przez całe wieki. Gdy idzie o doskonałość - niewielu ją wybiera, bo wymaga heroizmu. A może i w tym przypadku - jak u artystów talent: potrzebna jakaś szczególna zdolność? Może trzeba być wybrańcem Losu?

Chrześcijanie uważają, że to boży dar zwany ŁASKĄ. Wyznawcy innych religii mówią o wewnętrznym OŚWIECENIU. Niewierzący upatrują tę fundamentalną cechę charakteru w EMPATII, która - niby kompas - ukierunkowuje umysł, wolę i serce człowieka na Miłość, Dobro, Piękno i Prawdę.

Bez zdrowego rozsądku - warto przypomnieć: prostolinijność, przyzwoitość, prawość, pluralizm i tolerancja - niemożliwe jest człowieczeństwo. Na ogół tego języka używam w pisaniu. Choć czasem (przykładem ostatnie dwa felietony) korzystam z języka religijnego, aby wierzącym unaocznić, że to, o czym piszę, mają od dawna - również: kawa na ławę - wyłuszczone w Ewangelii. A bez odniesienia do niej nie ma doskonałości.

Przymierzaj, Czytelniku, do swego życia, co chcesz: Zdrowy rozsądek lub Ewangelię, a najlepiej - jedno i drugie. Ważne jest jedynie to, abyś zanurzony w nurcie rzeczywistości, co jakiś czas przystanął: zadumał się nad sobą i spoglądając z uśmiechem na to, co się wokół dzieje - popukał się w czoło. Nie da się inaczej mądrze i pięknie żyć.
- Stosujesz tę metodę...?

Nowiny Jeleniogórskie nr 14/10.