Odnaleźć się w świecie

Kolor tych tęsknot jest nieokreślony. Dla jednych są JASNE: Co o świecie i życiu myślą, nastraja ich optymistycznie - są szczęśliwymi posiadaczami prawdy. Świat jest dwukolorowy - biały albo czarny, dobry albo zły, piękny albo szkaradny. I takim dwubiegunowym będzie u kresu: Niebo albo Piekło.

Dla drugich tęsknoty te mają kolor SZARY. Bez szczególnego zaangażowania - nieco powierzchownie trzymają się tego, co przyjmuje większość. W życiu i w świecie, od święta i na co dzień, jest czas i miejsce na wszystko. Wielkimi problemami nie należy sobie zaprzątać głowy. Stąpać trzeba po Ziemi. A co ma być - to i będzie. Nic nowego pod Słońcem. Starania i wysiłki ludzi na niewiele się zdadzą. Świat jest ze swojej istoty niereformowalny. Ci uważają się za realistów.

Dla nielicznych owe tęsknoty są koloru pochmurnego nieba - rozjaśnianego sporadycznie błyskawicami piorunów. Stale ich dręczą pytania. Każda mozolnie dawana odpowiedź, w kolejnym olśnieniu umysłu, znów podsuwa wątpliwości. To poszukiwacze wiedzy, prawdy i mądrości.

WIEDZA. Poznawanie rzeczywistości dzięki badaniom naukowym. Poszerzanie kręgów wiedzy jest imponujące. Wzbudza zachwyt. Może nieco pomóc w dążeniu do mądrości, ale do prawdy wcale nie przybliża. Nauka ciągle poprawia widzenie i rozumienie świata. Ułatwia to ludziom życie, daje wprost fantastyczne możliwości technologiczne. Szczęścia nie przysparza.

PRAWDA. Najgłębszy sens ukryty w istnieniu: w każdym bycie i w całym wszechświecie. Poszukiwanie SENSU rzeczywistości. Domena filozofii i religii. JAKIM słowem ten sens nazwać? - BÓG? Błędem religii, że na pytania ma gotowe formułki jako odpowiedź. W ogóle za dużo wie i mówi o Bogu. Jedna i druga zapomina, że jesteśmy w drodze ku TAJEMNICY.

MĄDROŚĆ. To sposób życia i bycia godny człowieka. W zgodzie być i w harmonii żyć z otaczającym światem. Uważać za swoje życiowe zadanie dążenie do wszechstronnej doskonałości oraz towarzysząca wszystkim poczynaniom świadomość, że wszystko ma swój kres - ograniczony czas trwania. Wiedza zdobywana w naukach, idee filozoficzne i religijne wierzenia - mogą być przydatne. Ale przetrawić to trzeba: uczynić czymś własnym, z czym się człowiek utożsamia. Dopiero wtedy można mówić o charakterze i osobowości - o człowieczeństwie.

Ta tęsknota - za życiową mądrością - jest najważniejsza. Do niej uparcie dążyć i trwać przy niej wbrew różnym życiowym zawirowaniom. Autor Księgi Mądrości: „Postanowiłem wziąć ją - MĄDROŚĆ - za towarzyszkę życia, bo wiedziałem, że będzie mi doradczynią w dobrem, a w troskach i smutku pociechą.”
- Masz taką mądrość...?

Kubek

Nowiny Jeleniogórskie nr 45/09