NAWRÓCENIE to początek. To tak jakby się stanęło na nogi - teraz trzeba wybrać właściwą drogę. Ukazuje ją drugi człon wielkopostnego przesłania: WIERZCIE w EWANGELIĘ. Należy na niewzruszonym fundamencie budować człowieczeństwo - opierać życie na ewangelicznej PRAWDZIE i ewangelicznej MIŁOŚCI.

Wierzący czy obojętny religijnie - każdy powinien, od czasu do czasu, rzetelnie przyjrzeć się sobie i swojemu życiu. W prawdzie stawać przed własnym sumieniem. Początek Wielkiego Postu jest dobrą ku temu okazją. - Może niektórym przydatny będzie jako przygotowanie do spowiedzi.

Przy okazji wyborów, w kampanii wyborczej, często ujawniają się konflikty na tle różnic światopoglądowych: Pochodzenie i rozumienie prawdy, norm etycznych, prawa. Przyjęte ogólne pryncypia przekładają się na głoszone poglądy: O eutanazji, dopuszczalności aborcji, możliwości zapłodnienia in vitro, stosowania środków antykoncepcyjnych, używania narkotyków i dopalaczy, rozdziału religii od państwa - co się nagłaśnia jako krytykę Kościoła. To cały wachlarz problemów.

Staram się „chodzić po ziemi” w swoim felietonowym myśleniu o życiu. Wspierać Czytelnika, by radził sobie z tym, co się zdarza, co przynosi każdy dzień. Aby miał chęci uczynić coś mądrego ze swojego życia. Czasem lepiej, niekiedy gorzej mi to wychodzi.

THARA SAIKUKU, współczesny japoński pisarz, w książce DOBRA NOWINA DLA MILIONERÓW umieścił słowa warte zacytowania - bo pouczające i bardzo mądre. „Pojawić się na tym świecie jako niewinne stworzenie. Wkroczyć w wiek, w dzisiejszy świat - ową mieszaninę dobra oraz zła - i pomimo wszystko: utrzymać w życiu stały kurs na uczciwość.”

Napisało mi się w poprzednim felietonie: „Im kto wyżej stoi, tym bardziej musi nad sobą pracować. Bo stanowisko, władza, pieniądze, powodzenie - to często utrata człowieczeństwa.” Najpierw pytanie. Czy można posiadać miliony, mieć władzę i „być kimś”: prezydentem, burmistrzem, hierarchą, dyrektorem i POZOSTAĆ człowiekiem - być ludzkim i dla ludzi? Szczerze odpowiadam: TAK. Ewangelia jednak mówi, że o to bardzo, ale to bardzo TRUDNO.

Bywalcom Teatru Naszego tytuł felietonu skojarzy się z całą pewnością - co za genialny paradoks - z wcale niekabaretową piosenką, śpiewaną na wstępie kabaretowego spektaklu NASZA KLASA: „Idziemy po śladach”. Słowa z tej piosenki - autor: Tadeusz Kuta - stały się natchnieniem dla moich refleksji na ostatni felieton 2009 roku.