Stypa w domu kultury

Stypa, tragedia i rozpacz. Tak to jest kiedy do teatru trafi Zombie, bo z jego perspektywy świat nie może wyglądać inaczej. Koniec wywodu podsumowany jest wspaniałą nielogicznością myślową. Siła wyobraźni panie WW ma szansę na okazanie swojej mocy właśnie wtedy, kiedy jak najmniej jest podane w oczywisty sposób. I cały zresztą wywód jest tyle wart właśnie, ile ta odkrywcza sentencja.

Sorki nie czytalem samej gory.Raczej spodziewalem sie podpisu pod tekstem.

Recenzja stanowczo przesadzona, a momentami nonsensowna. Wierność epoce to akurat miła odmiana przy dzisiejszej tendencji producentów teatralnych do uwspolczesniania na siłę każdego tekstu, w czego efekcie powstają groteskowe potworki. Przyjemniej ogląda się Anię i Diane cieszące się z rarytasu jakim jest sok malinowy czy sukienka z bufami niż marzace o nowym smartfonie i komunikujace się za pośrednictwem Facebooka.
Fragmenty pt "kobiety nie powinny się uczyć", które to przytacza autor są aż w dwóch zdaniach i są wypowiadane przez starsze, konserwatywne postaci. Wobec tego naprzeciw stoi cała reszta spektaklu, który udowadnia że kobiety jak najbardziej mogą i powinny się uczyć ile zechcą.
Wizualnie również nie jest tragicznie, choć na pewno mogło by być lepiej - ciekawiej. Są momenty w których jest na czym zawiesić oko, w innych wieje ze sceny pustka.
Muzycznie - jak wyżej. Piosenki są chwytliwe, wpadają w ucho. Są także rozmaite, od smutnych, poważnych po radosne i energiczne. Niektóre utwory i układy zbiorowe sprawiają wrażenie nieco niedopracowanych, jakby zabrakło czasu lub nie poświęcono go dostatecznie dużo na wycwiczenie do końca. Brzmienie muzyki i samego dźwięku od strony technicznej jest dobre, nawet bardzo dobre jeśli weźmiemy pod uwagę, że teatr dalej operuje na sprzęcie z ubiegłego millenium.
Wokalnie - trochę jak i z całą resztą. Nie jest to teatr muzyczny, a większość aktorów śpiewała chyba pierwszy raz w karierze lub od bardzo długiego czasu. Bardzo pozytywnie wybija się tytułowa Ania, również Diana, choć śpiewa niewiele - brzmi przyjemnie. Reszta jak na pierwszy raz jest ok, choć i tu widać niedopracowania co dziwi, skoro od początku miał to być musical.
Całościowo więc spektakl wypada nieźle. Szkoda, że sprawia wrażenie trochę kleconego na szybko, gdzie zabrakło czasu na doszlifowanie każdego aspektu. Przykładowo zdarzają się w kilku momentach ciut za długie sceny dialogów, gdzie młodsza widownia już przebierala nogami zaczynając się nudzić. Prócz tego jest kolorowo, muzycznie, i bardzo przyjemnie. Dzieci do których adresowany jest spektakl większości mankamentów nie zauważy, dorośli także znajdą w nim coś dla siebie. Zresztą o całości moga powiedzieć same brawa po wczorajszym wieczornym przedstawieniu, gdzie trwały one na tyle długo, że skonczyly się obydwa przewidziane pod nie utwory.

Pan Wojciechowski "odleciał". Był chyba na jakimś innym przedstawieniu. W sobotę publiczność aplauzem i wstając podziękowała twórcom spektaklu. Panie W. obudź się Pan ;)

Biedne dzieci w sobotę były tak smutne, że aż wstały, klaskały kilka dobrych minut. No żal! A ta książka to już taka ramota, że nie powinno się tego czytać! Ten tekst nie przystaje do dzisiejszej rzeczywistości!! Nic z tym tekstem nie zrobiono! Panie Wojtku, nic też nie zrobiono z pana tekstem, a nie przystaje on do niczego.

Książka z dzieciństwa wspaniała, ale od Teatru dramatycznego, poważnego reżysera, scenografki i muzyki wymagam dużo więcej. Bardzo mi przykro po obejrzeniu tego spektaklu, tym bardziej że wspaniały temperament Anny Ludwickiej - Manii, dla której wytrzymałam do końca, powinien być znacznie lepiej spożytkowany.

..do EDEK,nie martw sie,naczytali sie glupot i mysla,ze widza dusza swoja.Wysle tam mojego Wnuka do kontroli,bo ja jestem za stary na takie "zielone anie"

Biedny pan WW nie może się nadal pogodzić z tym, że teatr nie podlega już ludziom z jego linii ideologicznej, to tylko jadowite "recenzje" zostają...