Zniżam lot

Po pierwsze. Jestem kubkiem wypełnionym myślami. Dzielę się tym, co mi się w głowie układa. Nie sądzę, aby przeciętnemu człowiekowi obce czy nieznane były stany ducha z tak zwanej „górnej półki”. Po prostu: Ludzie czytają i słuchają - ale nie pozwalają DOJRZEĆ w sobie tej myśli. Na to trzeba ciszy i skupienia. A my stale jesteśmy w ruchu i gwarze.

Po drugie. Z moich osobistych obserwacji wynika, że dzieci doświadczają wyższych stanów ducha. Dorosłym skutecznie się udaje zablokować te uzdolnienia. Drzemią wprawdzie, ale nie tak łatwo obudzić je w późniejszym wieku.

Nieliczni, w których ta sfera jest spotęgowana - zachowują tego ducha: Poeci, wizjonerzy, artyści, święci, nawiedzeni, mnisi. Niektórzy z nich całe życie potrafią podporządkować temu BYCIU ZWRÓCONYM ku NIEWYRAŻALNEMU. Stosują przeróżne metody i środki, by w tym stanie trwać.

Nieliczni schodzą na manowce: środki odurzające rujnują ich ducha i ciało. Im potrzebny lekarz. Mnisi japońscy okresowo medytują pod lodowatymi wodospadami. Mnisi z Tybetu siedzą godzinami nadzy na śniegu. A indiańscy szamani z plemienia Siuksów - dla odmiany - znoszą pragnienie w żarze pustyni. Chrześcijańscy zaś mistycy i święci - biczują się, zamykają w klasztorach i pustelniach. Stosują też - wszyscy - różne umartwienia, posty i specjalną dietę. Niewielu na to stać - i bardzo dobrze.

Bo nie jest to sposób na duchowość dla normalnego człowieka - i wcale tego typu metody nie są wymagane w trosce o swoje człowieczeństwo. Chyba że ktoś uważa, iż taka ścieżka życia jest jego powołaniem. Niech nią w pokorze podąża. Gromadzi sobie podobnych - naśladowców, uczniów. Nie wolno mu tylko wskazywać takiej drogi jako koniecznej dla wszystkich.

Religie, choć różnie cel ludzkości widzą, wszystkie zgodnie wierzą: cel OSTATECZNY istnieje. Niektóre twierdzą, że się on stanie udziałem, prędzej czy później, każdego człowieka - a nawet wszelkiego stworzenia. Droga do jego osiągnięcia musi więc być zwyczajnie normalna, dostępna dla wszystkich. Heroizm i ekstremalne metody nie są normalne i nie są dla wszystkich. Możemy podziwiać takich ludzi, jak się podziwia wyjątkowe, czasem również dziwne, okazy.

Ludzie muszą mocno trzymać się ziemi. Z konieczności trzeba pracować - chce się jeść, musi się gdzieś i jakoś mieszkać, w coś się ubierać; o sobie myśleć i troszczyć się nie tylko o bliskich - także o innych.

W nurcie codzienności, jaka jest dla zwyczajnego człowieka, prosta metoda - jaki kompas, ukazujący właściwy kierunek? I jaki łatwo dostępny środek ułatwiający każdemu przeciętnemu dziecku tej Ziemi kroczenie właściwą drogą - z nadzieją, że ostateczny cel jest w zasięgu możliwości? Oto są pytania na następny, ostatni z tego cyklu, felieton.
Znasz odpowiedź, Czytelniku...?

Nowiny Jeleniogórskie nr 43/2008 z 21 X 2008r.