O elitach

Dlaczego? Gdy idzie o majętność - zdarza się: nabywana jest w nieuczciwy sposób. Za posiadanymi milionami często stoją przekręty, złodziejstwo i ludzka krzywda - czyjeś łzy, krew i życie. A nadmierne przywiązanie do dóbr - pożądanie ich - czyni człowieka nieczułym egoistą.

A ludzie na cokołach? Są jak pomniki. Znajdą się służalcy - obłudnie lub szczerze - oddający pokłony. Należą się z tego profity. Rodzi się pycha. Przywłaszczają sobie przywileje. Z wysokości katedry, stołka czy choćby tylko pulpitu patrzą na innych. Chrystus tylko pod adresem tych dwóch kategorii ludzi wypowiedział swoje mocne: BIADA.

Ewangelia zdaje się sugerować, że więcej jest szlachetności i ludzkiej godności w ludziach marginesu społecznego niż w niejednym możnym tego świata. Notabl - nawet gdy się zdarzy w miarę zwyczajnie przyzwoity: nie jest w stanie zdobyć się na heroizm. On da, on wesprze: „ma się ten gest” - i jest powód do chluby. Ale się NIE ZNIŻY. Zejść z apartamentów do parteru - by tym z piwnicznej izby czy suteryny dać szansę życia na poziomie parteru? Nie. To w żadnym przypadku nie wchodzi w rachubę. A to jest Ewangelia. Cóż - współczesnym chrześcijanom, we wszystkim, daleko do Ewangelii.

I jeszcze. Tym z wyżyn hierarchii społecznej towarzyszy na ogół dobre samopoczucie: są z siebie zadowoleni. Ci z dołów - raczej są z siebie niezadowoleni: wiedzą, ile im brakuje do przyzwoitości. To odczuwane wewnętrzne niezadowolenie w głębi ich jestestwa - to cząstka, w której zapalić się może boża iskra. Bo bez poczucia skruchy, bez uznania swoich win - człowieczeństwo się nie obudzi. Dlatego ci „mali ludzie” - słuchając Chrystusa, nawracali się. Chociażby w ostatniej chwili - jak łotr na krzyżu. Ci „wielcy” - gardzili Jezusem i wyśmiewali się z jego nauczania.

Jeśli masz niewiele - nie zazdrość opływającym w dostatek. Zachowaj przyzwoitość. Usłyszysz: BŁOGOSŁAWIENI. Jeśli masz wystarczająco - poprzestań na tym. I bądź wdzięczny Losowi. Jeśli masz wszystkiego w nadmiarze - najlepiej zacznij się bać. Na pewno dopadnie: BIADA ci.

Mam paru znajomych - obrzydliwie bogatych. Coś ich do mnie popycha. Na aprobatę liczyć nie mogą. Jakby oczekiwali ode mnie usprawiedliwienia, wyrozumienia czy rozgrzeszenia. Ja patrzę na nich z politowaniem. Im dedykuję ten felieton - w stylu księżowskim nieco napisany. Ciekawi mnie, jaka będzie ich reakcja na to moje pisanie.
- A Twoja, Czytelniku...?

Kubek

Nowiny Jeleniogórskie nr 3/10.