80.urodziny joginki

Urodzinowe przyjęcie było niespodzianką.

-Jesteś Zosiu ze mną od samego początku – tłumaczył się Tomasz Lis, sprawca całego urodzinowego zamieszania. Były życzenia, podarki i ogromny urodzinowy tort. Zofia Kopczyńska nieustannie powtarzała: „nie zasługuję na to, tyle zamieszania z mojego powodu”.

-Nie rozmyślałam, ile zawdzięczam jodze, zorientowałam się dopiero, kiedy zobaczyłam moje niesprawne młodsze koleżanki – opowiadała siedząc boso na macie. Do przepisu na taką sprawność w jesieni życia dorzucić może... spanie na podłodze na macie i kocu.

Biedne wesołe dzieciństwo

-Babciu, opowiedz nam o swoim biednym wesołym dzieciństwie – proszą często wnuki. Zofia Barbara opowiada wtedy o śląskim podwórku, prostych zabawach, okupacji i ćwiartce chleba, który tuliła do sukienki jak skarb.

Urodziła się 4 grudnia, w „Barbórki”, w Rudzie Śląskiej. „Ale ślązaczką nie jestem” - dodaje szybko. Podczas okupacji mama wychowywała trójkę dzieci. Z dzieciństwa najlepiej pamięta noc, kiedy od północy do szóstej rano stała w kolejce po chleb. Raniutko pachnący bochen mama podzieliła równo na cztery części. „Tak jedzcie, żeby wystarczyło do końca dnia” - upomniała dzieci.

-Siedziałam przy piecu, chleb tak pachniał, zjadłam całą ćwiartkę od razu, a łzy mi ciekły jak grochy – od tamtej pory chleb jest dla niej świętością.

-Później, nawet kiedy w dorosłym życiu dobrze mi się powodziło, nie potrafiłam już żyć dostatnio – opowiada – Jem skromnie, kasze i twarożek z miodem wystarczają, może w skromnym jedzeniu tkwi tajemnica długowieczności – dzieli się swoim doświadczeniem pani Zosia. Gorąco poleca - nie tylko joginom – naturalne lekarstwo jakim jest... pokrzywa.

-Zbieram ją od marca do jesieni, dodaję do sałatek, a nawet zagryzam do chleba zamiast kiełbasy – uśmiecha się pani Zosia.

Pielęgniarka, nauczyciel, joginka

Przez 43 lata swojego zawodowego życia Zofia Barbara Kopczyńska pracowała jako pielęgniarka i nauczyciel zawodu w szkołach medycznych. W Jeleniej Górze mieszka od 1959 roku. W latach 80. przez trzy lata pracowała w Libii jako przełożona polskiej grupy medycznej pracującej na „sztucznej nerce”.

Swoją przygodę z jogą pani Zosia rozpoczęła w szkole jogi Tomasza Lisa w wieku... 62 lat.

-Jestem twarda z charakteru, taki pedagog ze mnie, kiedy powiedziałam, że będę chodzić na jogę, czynię tak do dziś.

Nie wie, co znaczą problemy z kregosłupem. Słabiej słyszy, ma problem z równowagą, ale wystarczy, że asany na jodze ćwiczy w pobliżu ściany – to pomaga. W wieku 80 lat prowadzi dom, uprawia ogród, daje korepetycje z języka niemieckiego, a w każdy piątek przyjmuje swoją rodzinę na domowym obiadku.

-Żyję skromnie, marzeń nie mam, bo w Australii syna i wnuka już odwiedziłam – zastanawia się nad priorytetami - W życiu najważniejsza jest miłość i wzajemne poszanowanie. Może spełniona do końca nie jestem, ale... nie żałuję niczego.