Pies na kozetce

- Moją pasją zawsze była prawdziwa tresura psów. Po przejściu na wcześniejszą emeryturę nabyte w Policji doświadczenie przeniosłem na grunt psów „cywilnych” by łatwiej żyło się im i ich właścicielom. W trakcie tradycyjnych szkoleń okazało się, że wielu klientów nie radzi sobie ze swoimi podopiecznymi, nie z powodu ich trudnego charakteru, ale z powodu nieznajomości podstaw psiej psychiki i behawioryzmu. Z tego powodu odpowiednio przygotowałem się do wykonywania nowych zadań. Rozwiązywanie problemów związanych z psią psychiką okazało się moim głównym zleceniem, szkolenie i rutynowy trening posłuszeństwa odeszły na plan dalszy.

Z jakimi najczęściej problemami swoich pupili zgłaszają się do Pana klienci?

W większości przypadków są to problemy behawioralne jak np. lęki separacyjny, różnego rodzaju agresje oraz bardzo popularne wśród określeń klientów, wszech panujące ADHD. Jednym z najpowszechniejszych problemów jest niewątpliwie lęki separacyjne, ich najczęstszym objawem jest nadmierna szczekaniem lub wyciem zwierzaka, zazwyczaj najdotkliwiej odczuwany przez sąsiadów. Zdarza się również, że pewne zachowania psów ludzie błędnie interpretują np. działanie psa mające na celu utrudnienie właścicielowi wyjście z domu, jest rozumiane jako lęk przed samotnością czyli lęk separacyjny. Nic bardziej mylnego. Według mnie jest to wynik zaburzenia hierarchii w stadzie psio-ludzkim.

Które elementy swojej psiej terapii uważa Pan za niezbędne w leczeniu przytoczonych zaburzeń zachowania?

-Praca nad korektą takich zachowań w głównej mierze opiera się na pracy z właścicielem psa oraz nim samym. Tu stosuje zasadę 50 na 50, co oznacza, że połowę czasu poświęcam klientowi, a pozostałą część jego pupilowi. Stosowana przeze mnie terapia głównie polega na edukacji właścicieli jak należycie powinni postępować ze swoim zwierzakiem, aby pomóc mu przezwyciężyć męczące lęki. Początkowo skupiam się na przywróceniu prawidłowej komunikacji pomiędzy właścicielem a psem. Następnie przygotowuje zwierzaka do konkretnego treningu, który odbywa się w plenerze. Podczas spaceru przeprowadzam szereg ćwiczeń. Jeśli terapia przynosi oczekiwane skutki, wówczas stosuje tzw. grupowe szkolenie, które obnaża pozostałe słabości zwierzęcia, bądź udowadnia, że w chaosie rozpraszających go bodźców potrafi prawidłowo na nie reagować. W trakcie trwania terapii regularnie śledzę postępy pacjenta, wszystko za sprawą emailowych raportów, otrzymywanych od ich opiekunów. Bywa również tak, że zaburzenia są na tyle silne i zaawansowane, że nieodzowna staje się konsultacja lekarsko-weterynaryjna. Wtedy taka terapia wspomagana jest odpowiednią farmakoterapią w postaci np. leków uspokajających, dobraną przez lekarza i prowadzoną pod jego kontrolą.

Wielu autorów psich poradników twierdzi, wiek pacjenta wpływa na efekty terapii. Zgadza się Pan z tą teorią?

- Daleki jestem od jakichkolwiek porównań psiej psychologii z naszą ludzką. Muszę jednak przyznać, że również wśród psów znaczącą rolę odgrywa wiek tzn. im wcześniej rozpocznie się terapię, im zwierzak jest młodszy, tym łatwiej jest wpłynąć i złagodzić jego uporczywe dolegliwości.

Gdyby miał Pan wyróżnić najczęstsze przyczyny problemów psiej psychiki, co by to było?

- Poza nieznajomością podstaw psiej psychiki najczęściej powtarzającym się powodem problemów, o których rozmawiamy są zaburzenia w relacjach rodzinnych, pomiędzy właścicielami zwierzaka, wewnątrz jego domowego środowiska. Ci klienci, którzy zrozumieją, że mam rację, kontynuują zajęcia i są zadowoleni z ich efektów, pozostali, którzy nie chcą się zgodzić z tą teorią rezygnują... Zawsze na pierwsze spotkanie umawiam się w domu klienta. Podczas swobodnej rozmowy bacznie obserwuję zachowanie psa i reakcje właściciela, po czym podpowiadam najprostsze rozwiązania, które najczęściej przynoszą oczekiwany efekt, np. pies wchodzi na fotel, właściciel sobie tego nie życzy, ale jego działanie jest słabe i niezdecydowane. Na moje krótkie zdecydowane polecenie wydane odpowiednim tonem, pies schodzi z fotela. Wniosek jest jeden problem nie leży po stronie psa, tylko człowieka. To może banalny przykład, ale nie miejsce tu i czas na szerokie opisywanie metod, którymi się posługuję

ADHD, to najczęściej chyba słyszana przez Pana diagnoza jaką stawiają swoim zwierzakom, zwracający się klienci?

- Rzeczywiście dość często spotykam się z tym określeniem, która pada z ust klientów. Kiedy je słyszę, natychmiast wyobrażam sobie właściciela, kompletnie zajętego obowiązkami dnia codziennego, którego zainteresowanie psem ogranicza się do trzech, piętnastominutowych spacerów w ciągu dnia. Zachowanie psa wówczas uznaję za jak najbardziej prawidłowe. W takich przypadkach zalecam właściwą dietę, a więc obniżenie ilości kalorii i zwiększenie wysiłku energetycznego (spacery) oraz wspólne zabawy, bo pies jest przecież zwierzęciem stadnym.

Ile tygodni musi upłynąć, aby efekty terapii były już widoczne?

- Powodzenie terapii głównie zależy od właściciela, jeśli ten jest otwarty na moje propozycje oraz sugestie, chętnie współpracuje, wówczas ograniczam się nawet do zaledwie dwóch wizyt. Tak zazwyczaj postępuje w przypadku młodych psów. Nad poważniejszymi dolegliwościami pracuję od kilku tygodni nawet do kilku miesięcy.