Życie jako droga

Co jest ważne na tej drodze zwanej życiem? - Umieć patrzeć, czyli WIDZIEĆ. Umieć słuchać, czyli SŁYSZEĆ. I nadto: umieć odczuwać, czyli WSPÓŁCZUĆ. Ułatwia człowiekowi taką postawę WRAŻLIWOŚĆ, która w każdym z nas drzemie. Wystarczy tylko ją obudzić: wrażliwość zmysłów, umysłu i serca.

Najpierw jest to wrażliwość na piękno, w którym - można tak rzec - jesteśmy niejako zanurzeni, współtworzymy je: Kosmos i otaczająca przyroda. Świat kształtów, kolorów, dźwięków i myśli złożonych ze słów - dzieła ludzkich rąk. Roziskrzone gwiazdami niebo. Szczyty i pasma gór. Głębia morskich fal. Mruczenie górskiego strumyka. Cichy powiew wiatru. Zielone łąki, łany zbóż. Wieże świątyń. Twarz dziecka. Ręce złożone w geście modlitewnym. Chorał muzyczny czy symfonia, dźwięk dzwonu. Zachód słońca. Domy, płoty, drzewa otulone śnieżnym puchem. Wszystko, co budzi zachwyt, co wzrusza i uskrzydla, co sprawia radość - to PIĘKNO właśnie.

Wrażliwość obecna w człowieku, odnosząca się do bycia pośród ludzi, rodzi poczucie powszechnego braterstwa. Wielość ras, różne narody i języki, odmienne kultury i religie - to jest przecież piękno, które może ubogacać. Ludzie są dziećmi tej Ziemi zaś Bóg jest ich Ojcem. Te dwa aspekty - ZIEMIA jako fundament i NIEBO jako firmament - to wystarczająco piękne powody, dla których ludzie powinni czuć się braćmi.
Wrażliwość budząca uczucie zachwytu dla piękna otaczającego nas świata oraz wrażliwość rodząca poczucie międzyludzkiego powszechnego braterstwa - to konieczny warunek, aby w głębi człowieczego jestestwa rozwinąć się mogła EMPATIA: poczucie więzi i utożsamianie się z INNYM. Empatia dla wszystkiego, co żyje i co w ogóle istnieje.
Jesteśmy przecież cząstką zanurzoną we wszechbycie. Religie uczą, że wszystko wyszło z ręki Boga. We wszystkim zawarta jest boża myśl: On JEST. Dobrem i Pięknem w bycie jest Bóg. W każdej rzeczy i zjawisku, w całości wszechświata - czyż może być inne istnienie niż Boże? W NIM JESTEŚMY.

Otwierać na te prawdy zmysły, serce, umysł - całego siebie: jest naszym życiowym zadaniem. Od dzieciństwa, gdy dopiero wkraczamy na swą życiową drogę. I nie ustawać nawet wtedy, gdy już niewiele nam jej zostało.

Diogenes, filozof - tym, którzy doń mówili: „Stary jesteś, odpocznij.”, odpowiedział: „A gdybym był zawodnikiem? To czy zbliżając się już do mety miałbym zwolnić kroku, czy raczej - choćby i ostatkiem sił - jeszcze bardziej przyspieszyć?” Latek przybywa. Drogi ubywa. W trosce o człowieczeństwo - w STAWANIU się człowiekiem:
Przyspieszasz, Czytelniku...?
Kubek

Nowiny Jeleniogórskie nr 33/2008 (12 VIII 2008r.)