"Spontan" to życiowa odskocznia - rozmowa z Kacprem Pilchem

W zeszłym roku Teatr "Spontan" cieszył się swoja premierową „małą sztuką teatralną” pod nazwą UKŁADANKA. Obecny skład uzupełniają i uzupełniały osoby na co dzień uczące się na KPSW z kierunków filologia polska i angielska, dziennikarstwa i pedagogiki tj: Karolina Konopska, Magdalena Ramut, Justyna Rozum, Kamil Glaser, Dominik Pintera, Kacper Pilch, Artur Bamburski, Alek Gołaszewski oraz jedna osoba, która wciąż nie może rozstać się z kołem - Agnieszka Frąckowiak. Opiekunem jest wciąż Katarzyna Maczel. Koło powstało w 2008 roku i prężnie działa na jeleniogórskiej uczelni. Już niedługo ich kolejna premiera, jednak tym razem będzie to „Wieczór Poezji”.

Kacper Pilch - student drugiego roku filologii polskiej ze specjalnością rzecznictwo prasowe jest jednym z motorów napędowych tego teatru.

Karolina Konopska: Dlaczego jesteś w teatrze Spontan?
Kacper Pilch: Interesuję się teatrem od dłuższego czasu i postawiłem spróbować swoich sił w Spontanie. Kiedyś zobaczyłem plakat, postanowiłem przyjść z zupełnej ciekawości, chciałem też kontynuować wcześniejsze pasje.

KK: Jak zaczęła się twoja przygoda z teatrem?

KP: Zaczęła się w szkole podstawowej w ostatniej klasie. Brałem wtedy udział w różnego rodzaju kółkach teatralnych, konkursach recytatorskich itp. Już wtedy lubiłem chodzić do teatru, oglądać sztuki, a później grać w amatorskich przedstawieniach. Brałem też udział w zajęciach Młodzieżowej Sceny Dramatycznej, tu w Jeleniej Górze. Sztuki, które przygotowywaliśmy grane były u nas na dużej scenie Teatru Norwida. Nad jedną sztuka pracowaliśmy dłuższy czas, bo prawie rok. W czasie mojej obecności w zajęciach wystawiliśmy dwie sztuki, a jedną z nich można było zobaczyć podczas Jeleniogórskich Spotkań Teatralnych.

KK: Co daje ci gra na scenie?
KP: Daje mi taką odskocznię od życia, na scenie mogę być całkowicie innym człowiekiem innym niż jestem na co dzień w rzeczywistości. Mogę pokazać kilka ukrytych we mnie twarzy. Po prostu kiedy jestem na scenie czuję się, jakbym był w innym świecie, odpływam. A to daje mi niesamowitą satysfakcje.

KK: Jak oceniasz Jelenią Górę pod względem teatralnym?
KP: W większych miastach takich jak Poznań czy Warszawa wiadomo, że jest więcej specjalistów i nie ukrywajmy jest to zdecydowanie na wyższym poziomie. W Jeleniej Górze powoli zaczyna się coś dziać. Zaczyna to rozkwitać. Takim jednym z „napędzaczy” jest tu Łukasz Duda, u którego wszystko opiera się na ruchu i efektach. Kilkakrotnie brałem udział w warsztatach prowadzonych przez niego.

KK: Jak to jest być jednocześnie studentem i członkiem koła?

KP: Na pewno uczestnictwo w takich przedsięwzięciach jest jakimś sposobem na otwartość, oderwanie i jeśli podchodzi się do tego z dystansem to można to pogodzić. Myślę, że moja obecność w tym kole dużo mi pomoże. Są to 3 godziny odskoczni od szarej rzeczywistości, która pozytywnie mnie nakręca. Jest w nim wiele wspaniałych osób, a atmosfera w nim jest świetna. Myślę, że można pogodzić studia z kołem. Rozgraniczam coś co mi sprawia przyjemność od tego co robię w drugiej kolejności dla własnej przyszłości. Mam teraz taki etap w życiu, że teatr stawiam nieco wyżej, ponieważ wiąże z nim większe plany niż z polonistyką.

KK: Jak oceniasz teatr Spontan?
KP: W tym teatrze jest porządek i wysoki poziom, a słysząc pojęcie teatru studenckiego kojarzyło mi się to z takim chaosem, gdzie każdy ma swoje pomysły i nigdy nie wiadomo o co chodzi. Tutaj jest po prostu jedna wielka zabawa. Jak się okazało to wszystko jest prowadzone przez aktorkę (Kasię Maczel przyp. red), która trzyma wszystko w swojej garści, dlatego też wydaje mi się, że teatr może zaistnieć gdzieś dalej, bo przecież już tutaj wyrobił sobie jakąś renomę. Na pewno może próbować brać udziały w różnego rodzaju przeglądach. Brałem udział w czymś takim i wiem, że nasz teatr nie różni się niczym od tamtych.

KK: Czy możesz zdradzić szczegóły dotyczące nowej premiery? Co to będzie? I w jakiej roli cię zobaczymy?

KP: Będzie to „Wieczór poetycki”. W tym naszym wieczorku prezentuję wiersz Andrzeja Bursy „Przecież znasz wszystkie moje chwyty”. Zdecydowałem się na niego ponieważ postać jest bardzo charyzmatyczna i kończy swoje życie w sposób tragiczny. Wiem, że w głowie takiego człowieka jest wiele szalonych pomysłów. Wyobraziłem sobie go jako młodego człowieka, który w sposób szyderczy nabija się z życia, które go tak, a nie inaczej potraktowało. Jest rozdygotany, a w jego głowie dochodzi nawet do szaleństwa.

Już nie długo, bo na przełomie stycznia i lutego będziemy mogli zobaczyć kolejną premierę małej sztuki naszych studentów. Wiersze takich autorów jak Andrzej Bursa czy własnego autorstwa, muzyki Scorpions-ów i K. Skrzyneckiej zapewne przeniesie widzów w zupełnie inny świat i przedstawi poezję, której jeszcze nie widzieliśmy.

Autor: Karolina Konopska
Współpraca - Mateusz Banaszak