Jubileuszowa Gala 70-lecia II LO w Jeleniej Górze

Szkoda tylko, że nieładnie się zachowali i zapomnieli o zaproszeniach dla byłych pracowników Szkoły :-(

Jubileuszowa Gala
Jeleniogórskiemu II LO strzeliła siedemdziesiątka (1947 – 2017). Pełno osób czujących się VIP-ami i za takowych uważanych przez organizatorów tego dostojnego jubileuszu oraz byłych uczniów tej znamienitej szkoły, posadziło swe szlachetne tyłki na siedziskach w sali koncertowej Filharmonii Dolnośląskiej w to piątkowe popołudnie - 17 listopada. Chwalono się sukcesami szkoły i jej absolwentami, którzy tworzą historię we wszystkich zakątkach globu i we wszystkich możliwych dziedzinach. Wspominano dawne dobre czasy i wskazywano słuszny kierunek w przyszłość. Nie zabrakło kwiatów, drobnych i mniej drobnych upominków – nawet butelki wina, a także występów artystycznych. Byłem, a jakże, i ja, choć bez zaproszenia, ale za łaskawym przyzwoleniem.
W sobotę, 18 listopada absolwenci szkoły – poszczególne roczniki uczniów, spotkali się w wyznaczonych klasach. Też z nauczycielami, którzy konsumowali przygotowane ciasta w pokoju nauczycielskim, i których o to poprosili. Byłem, a jakże, i ja, choć bez zaproszenia, ale za łaskawym przyzwoleniem.
Nie powiem, przyjęto mnie miło, herbatę i niezbyt słodkie ciasto podano. O wszystkim i niczym się rozmawiało. Do czasu. Oto w ręku jednej z emerytowanych nauczycielek zobaczyłem jubileuszowe wydawnictwo z obchodów 50-lecia szkoły. A że nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy to ja byłem jej pracownikiem, poprosiłem je do wglądu. Przeglądałem pobieżnie, przeglądałem dokładnie i nic. W wykazie nauczycieli nie istniałem. W wykazie pedagogów też mnie pominięta. Z nadzieją przejrzałem wykaz zmarłych pracowników szkoły, ale i w nim siebie nie znalazłem. Z historii i dokonań szkoły zostałem wykreślony, przepraszam, historia ta została zdekomunizowana. Zwyczajnie mnie to wk***iło, więc po powrocie do domu, za namową żony własnej, przywracam sobie i Wam pamięć tamtych dni.
W roku szkolnym 1991/92 poproszono mnie, jako już dobrze znanego w Jeleniej Górze gorszyciela młodzieży, o poprowadzenie przedmiotu Przysposobienie do życia w rodzinie i powierzono społeczne pełnienie fuchy pedagoga szkolnego. Z obowiązków swoich wywiązywałem się najlepiej jak umiałem. Niczego nie owijałem w bawełnę. Nie było tematów tabu. Żadne zadane pytanie, czy to publicznie czy indywidualnie, nie pozostało bez odpowiedzi. Myślę, że tym pozyskałem uczniów i zdobyłem ich szacunek.
Niektórzy uczniowie czuli podczas zajęć zażenowanie, a inni niedosyt. Rozmawiali o moich lekcjach z rodzicami. Nie wszystkim się one podobały. Do kuratorium docierały skargi. Dyrektorka szkoły zwracała mi na nie uwagę i prosiła o „przyhamowanie”. Nie posłuchałem – nie chciałem sprzeniewierzyć się zasadom otwartej, szczerej i merytorycznej rozmowy z uczniami. Nastał więc taki dzień, że pod wpływem Kuratorium „zwolniono” mnie ze świadczenia pracy i to przed końcem roku szkolnego. Bez słowa opuściłem szkołę.
Dziś już nie pamiętam, czy jeszcze w tym samym dniu, czy dopiero w następnym, wszyscy uczniowie przerwali naukę, wyszli przed budynek szkolny z przygotowanymi hasłami i postulatami. Dominował: My chcemy Pawłowskiego. Oświatowa „Warszawa” (był taki samochód osobowy produkowany w Polsce na radzieckiej licencji) podjechała pod mój dom – poproszono mnie o powrót do szkoły. I tak męczono się jeszcze ze mną (administracja oświatowa) do końca roku szkolnego.
I tak skończyła się moja przygoda z II LO w Jeleniej Górze. Przygoda naznaczona pierwszym i chyba jedynym w Polsce strajkiem szkolnym (uczniów) po zmianie systemu – z tego niedemokratycznego, zaściankowego, nieeuropejskiego, na ten wyjątkowo demokratyczny(?), otwarty(?), europejski(?), w którym my dziś żyjemy...

- Dnia 19.Pazdziernika 2017,- " Ja zwykly szary czlowiek,taki jak wy "

Maria, nie Marta Zagajewska