Jak pies z kotem

Któregoś dnia przy kolejnej awanturze Helena dostała w twarz od męża, aż jej się okulary połamały na nosie, a wokół prawego oka zrobiło się limo. Kobieta zrobiła obdukcję i złożyła doniesienie w sprawie pobicia.

Mężczyzna stanął przed sądem, który uznał jego winę i wymierzył mu karę 1000 złotych grzywny. Kazimierz nie czuł się winny i odwołał się od tego orzeczenia. Podnosił, że sąd pierwszej instancji nie przyjął wszystkich przemawiających na jego korzyść dowodów. Choćby nagrań utrwalonych przy pomocy telefonu komórkowego, na których słychać, jak żona prowokuje go do sprzeczek. Na płycie miało być też nagranie rozmowy jego żony z sąsiadką, w której Helena przyznaje, że pobiła męża.

Kazimierz chciał przekonać sąd, że w domu był bez przerwy szykanowany, żona mu ubliżała, znieważała go i prowokowała, m.in. plując na niego i poszturchując.  Mężczyzna nie kwestionował, że w trakcie sprzeczki odepchnął żonę i uderzył ją w twarz, ale zrobił to w obronie własnej, gdy to jego kolejny raz żona chciała uderzyć.

Oczekiwanej sprawiedliwości oskarżony nie doczekał, bo zmarł w trakcie, gdy apelacja zawisła przed sądem odwoławczym.