Dla dobra Emilki

Setki godzin nieobecności

Do tej pory dziewczynkę wychowywała tylko mama Barbara. Pomagała jej w tym również babcia dziewczynki, bo pani Barbara straciła niedawno całkowicie wzrok. Kłopoty wychowawcze zaczęły się już kilka lat temu. Wówczas sąd postanowił, że ograniczy matce prawa rodzicielskie w stosunku do córki i przydzieli jej kuratora.

- To sprawka ojca Emilki. Mówił, że jest u nas alkohol, narkotyki i że nie potrafię zająć się dzieckiem – wyjaśnia pani Barbara. Wówczas rodziną zajął także MOPS. Emilka korzystała z pomocy Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Kiedy dziewczynka skończyła pięć lat, matka posłała ją do zerówki. Tam zamiast roku Emilka spędziła dwa lata.

- To była moja decyzja. Myślałam wtedy, że jak dłużej tam posiedzi, to potem będzie jej łatwiej w szkole – tłumaczy mama.   Niestety kłopoty z nauką dziewczynki ciągnęły się niemal od samego początku podstawówki. W ubiegłym roku Emilka nie dostała promocji do piątej klasy. Jednym z powodów była jej gigantyczna absencja na zajęciach.

- Bo chorowała i dlatego nie chodziła na lekcje. Poza tym nauczyciele w ogóle nie brali pod uwagę opinii z poradni i dawali jej równie trudne zadania, co innym dzieciom – denerwuje się pani Barbara.

Szkoła wielokrotnie zwracała matce uwagę, że córka chodzi nieumyta, nieuczesana, w brudnej odzieży. Niestety niewiele to pomogło.

- Każde dziecko jak je, to się uświni, nie tylko Emilka. Do tego ona panicznie boi się czesania – usprawiedliwia się kobieta.

Ostatecznie pod koniec stycznia jeleniogórski sąd rodzinny postanowił, by natychmiast umieścić dziewczynkę w domu dziecka. W uzasadnieniu czytamy, że 12-latka dwukrotnie nie otrzymała promocji do następnej klasy, a środowisko w którym się wychowuje stanowi dla niej zagrożenie. Sąd stwierdził również, że z uwagi na stan zdrowia opiekunek: matki i babci, nie są w stanie zapewnić dziecku odpowiednich warunków rozwoju. Co więcej zastrzeżenia budził wygląd uczennicy: brudnej, nieuczesanej, w nieświeżych ubraniach. Jakby tego było mało dziewczynka śpi z babcią na brudnym materacu.

- To nieprawda. Emilka ma swój własny pokój, łóżko i biurko do odrabiania lekcji. Tylko jak przyszła do nas pedagog, to akurat na stole był bałagan. Ledwo pracuje w tej szkole cztery miesiące i już z dyrektorką wymyśliły ten dom dziecka. Przecież ona nawet mnie nie zna – broni się pani Barbara. Wspomina, że wprawdzie wzywano ją do szkoły, ale nie odpowiedziała na ten apel. - Serce mnie boli, że muszę ją oddać jak szmatę do podłogi. Tyle lat się chowa dziecko, a tu naraz przez czyjąś głupotę mi ją zabierają. Ja nie wiem jak ona sobie tam poradzi – obawia się matka, którą łączy z córką silna więź emocjonalna.

Ze względu na dobro dziecka imiona bohaterów zostały zmienione.

Więcej na temat wątpliwości wokół umieszczania Emilki w domu dziecka przeczytasz w ostatnim numerze „Nowin Jeleniogórskich”.