Budynki pod specjalnym nadzorem

Mieli szczęście. Obudził ich sąsiad, gdy na korytarzu siwo już było od dymu, a w mieszkaniu na parterze płomienie trawiły całe nędzne wyposażenie.

- Pobudziłam szybko dzieci, złapałam tylko szlafrok i tak prosto z łóżek uciekliśmy na dwór. Nic z mieszkania nie ocalało – dodaje M. Rajczyk.

Ogień w ośmiolokalowym budynku zaprószył lokator z parteru. Jego mieszkanie było meliną. Mężczyzna żył bez prądu od dawna, używał świeczek. Zginął w płomieniach.

Połowa budynku spłonęła doszczętnie. W drugiej połówce, podpartej od strony spalonej części belkami, mieszkają jeszcze trzy rodziny. Jedno z mieszkań na piętrze jest wyłączone z użytkowania, ma zamurowane drzwi i okna. Niżej mieszka starsze małżeństwo. Ich mieszkanie jest w strasznym stanie.

- Przyszliśmy tu na dwa, trzy miesiące, a mieszkamy już 18 lat. Oni czekają aż pomrzemy, a tu nic. Mamy po osiemdziesiątce i ciągle nas Bóg trzyma na tym świecie. A nowego mieszkania nie chcą nam dać, bo mówią, że nie ma – mówi starsza pani.

Odpadający, podobnie jak na pozostałych budynków całymi płatami tynk, odsłania podbitkę z trzciny. Do tego drewniane stropy – nic dziwnego, że paliło się migiem.
W mieszkaniu staruszków instalacja elektryczna jeszcze starego typu, nadtynkowa. Lokal ogrzewany jest kuchenką węglową. Ale zimą niemal bez przerwy „chodził” też grzejnik elektryczny, bo nie dało się wytrzymać.

Sami stwarzają zagrożenie
W tym i sąsiednim budynku socjalnym większość mieszkańców używa butli gazowych do kuchenek, bo nie ma tu gazu sieciowego.

- Przecież gdyby ten człowiek, co się spalił miał butlę w mieszkaniu, to cały budynek wyleciałby w powietrze. Ofiar mogło być więcej – twierdzi pani Ewa z sąsiedniego „socjalu”.

- Budynek numer 3 przeznaczony jest do wyłączenia z użytkowania. Ci starsi państwo z parteru otrzymali wskazanie zastępczego lokalu, ale nie przyjęli oferty. Budynki na Powstańców i Weigla nie są w najlepszym stanie, ale na bieżąco sprawdzamy stan przewodów kominowych, wymieniliśmy instalację elektryczną na klatkach schodowych. Jeśli miastu oda się pozyskać pieniądze z funduszy unijnych, to budynki będą objęte programem rewitalizacji i przejdą remont. Na razie wykonujemy tylko najpilniejsze, doraźne naprawy – mówi Lucyna Januszewska, dyrektor ZGL „Północ”.

W jednym z „socjali” przy Weigla od 20 lat mieszka Krystyna Rybiałek. Opiekuje się starszym, zniedołężniałym ojcem.

- Nie czuję się tu całkiem bezpieczna. Dobrze, że chociaż instalację elektryczną na klatce zrobili i liczniki schowali do szafki. Bo wcześniej nie jeden tu na lewo prąd ciągnął, a instalacja zaczęła się palić – dodaje lokatorka.

Zdaniem dyr. L. Januszewskiej, nie ma takiej sytuacji, w której lokatorzy mieszkaliby w budynku stwarzającym realne zagrożenie, np. katastrofą budowlaną.

- W tych budynkach socjalnych wielu lokatorów samowolnie dokonuje przeróbek – stawiają ścianki działowe, przerabiają instalacje, kuchenki i piece. I takie kombinacje stwarzają realne zagrożenie. Wszelkie zmiany nieuzgodnione z nami, a które stwarzają niebezpieczeństwo nakazujemy likwidować – dodaje L. Januszewska.

Strach o dzieci
Troje dzieci Anny Gajewskiej bawi się na trawniku pod budynkiem. Ale mama przypomina im, żeby nie podchodziły pod samą ścianę, po lewej stronie stolika i ławek.

- Boję się, że znowu oderwie się tynk i zrobi krzywdę dziecku. Przecież to ledwo się trzyma na tej trzcinie. Ja nie wiem, czy nie lepiej byłoby to całkiem zbić. Będzie zimno w mieszkaniu, bo ściany są cienkie, ale bezpieczniej – dodaje mieszkanka budynku nr 32 przy Weigla.

Całość czytaj w najnowszym wydaniu "NJ".