III Festiwal dell’Arte: Jacek Wójcicki; Edison Ruiz & Tomoko Takahashi (Wojanów); Łukasza Pawlika (Bukowiec)

III Festiwal dell’Arte w Dolinie Pałaców i Ogrodów:
Jacek Wójcicki
Pałac Wojanów
Godz. 15:00
Wstęp wolny

Edison Ruiz & Tomoko Takahashi

Pałac Wojanów
Godz. 19:30
Wstęp wolny

Łukasz Pawlik
Artystyczna Stodoła
Godz. 17:00
Wstęp wolny

Spotkania z artystami (M. Kubiak, R. Olbiński, R. Boettner – Łubowski, T. Terlecki, T. Urbanowicz, M. Stuhr, M. Sołdek, E. Folta, P. Kielan); otwarcie wystaw

Pałac Wojanów

Jacek Wójcicki- Aktor i śpiewak o silnej tenorowej barwie głosu. Jeden z członków krakowskiej Piwnicy pod Baranami. Na swoim koncie ma także rolę Pana Jacka w Kabarecie Olgi Lipińskiej. Dla dzieci – na zawsze pozostanie już uwielbianym Panem Tenorkiem.
Urodził się 21 stycznia 1960 roku w Krakowie. Skończył Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Od 1982 roku, przez dziewięć lat występował na deskach krakowskiego Teatru Słowackiego. W między czasie – pojawiał się także w serialach, filmach oraz kabaretach. Jest członkiem nieformalnej grupy, zwanej Piwnicą pod Baranami. W 1986 roku został nagrodzony na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, a rok później – zdobył laury na Festiwalu w Opolu. W latach 1992 – 1997 można było oglądać w nowej serii Kabaretu Olgi Lipińskie, w roli Pana Jackaj. Śpiewał także piosenki do tekstów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
„Jacek na scenie staje się fascynującym demonem wesołej i smutnej piosenki. Idźcie popatrzeć jak występuje! Podziwiajcie! Zaproście do domu!” Tak zapowiadał go w Piwnicy pod Baranami legendarny założyciel i wieloletni dyrektor kabaretu, Piotr Skrzynecki. Od tamtych lat nic się nie zmieniło. Jacek jest tak samo demoniczny i rozmiłowany w kontrastach: w tym co komiczne, i w tym co liryczne. Dziś tak samo jak wtedy, gdy debiutował w Piwnicy, warto go słuchać i podziwiać.

Edicson Ruiz , urodzony w Caracas w 1985 r., postanowił grać na kontrabasie w wieku zaledwie jedenastu lat. Jego pierwszy nauczyciel i mentor Felix Petit pokierował jego nauką w "El Sistema" – fundacji założonej przez José Antonio Abreu zrzeszającej wenezuelskie państwowe orkiestry młodzieżowe.

W wieku piętnastu lat Edicson Ruiz zajął pierwsze miejsce w Międzynarodowym Konkursie Kontrabasowym w Indianapolis w Stanach Zjednoczonych. Następnie szkolił się u Janne Saksala, a w roku 2001 został najmłodszym członkiem Akademii Orkiestrowej przy Filharmonii Berlińskiej, gdzie szkolił się pod kierunkiem Klausa Stolla, po czym Edicson Ruiz został członkiem Filharmonii Berlińskiej.
Dziś Edicson Ruiz jest jednym z odnoszących największe sukcesy kontrabasistów, a jego wirtuozeria urzeka melomanów na całym świecie. Regularnie gości na festiwalach w Salzburgu, Lucernie i Warszawskim Festiwalu Chopinowskim oraz daje koncerty w największych światowych metropoliach, takich jak Nowy Jork, Berlin, Tokyo, Madryt, Zurich i Johannesburg.
Edicson Ruiz występuje prezentując utwory pisane specjalnie dla niego przez takich kompozytorów jak Heinz Holliger, Rudolf Kelterborn, Paul Desenne, Efrain Oscher, Arturo Pantaleon, Matthias Ockert, Luis Antunes Pena, Dai Fujikura, Rudolf Kelterborn oraz Roland Moser.
Działania na polu muzyki kameralnej doprowadziły go do nawiązania bliskich relacji z Anner Bylsma, György Kurtág, Heinz Holliger, Elliot Carter, Maurice Bourgue, Klaus Thunemann, Sabine Meyer, Yuri Bashmet, Christian Tetzlaff, Thomas Zehetmair, Gidon Kremer, Lars Vogt oraz Jörg Widmann.
Edicson Ruiz nagrał wiele płyt, które prezentują jego pasję do muzyki XVIII - tego wieku. Również międzynarodowa telewizja śledzi jego wszechstronne osiągnięcia. W roku 2002 został uhonorowany nagrodą José Felix Ribas Prize za osiągnięcia dla kultury i sztuki.
 

Tomoko Takahashi rozpoczęła naukę gry na fortepianie w swojej ojczyżnie w wieku 4 lat. W 1982 roku rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Tokio.Od roku 1988 była stypendystką (w ramach wymianych międzyuczelnianej) Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Berlinie , którą ukończyła w roku 1995 z wyróżnieniem w klasie K.Hellwiga. Tomoko Takahashi jest laureatką wielu konkursów muzycznych, w tym Arthur-Schnabel-Wettbewerbes w Berlinie. Wrażliwość , ekspresja i wirtuozeria pianistki powodują, że koncertuje z nią chętnie wielu muzyków.
Gra 13 lat wspólnie z Martinem Stegnerem , altowiolistą Berlińskich Filharmoników. Można ich usłyszeć m.in. na płycie CD z wersją instrumentalną ‚Dichtertiebe" Roberta Schumanna op. 48 und „Liederkreis" op. 39. Tomoko Takahashi występuje z solistami Opery Narodowej w Berlinie, z orkiestrami: Tonhalle –Orchester w Zuerichu, Bamberger Symphoniker oraz Berliner Philharmoniker.
Od roku 2011 jest pracownikiem Uniwersytetu Sztuk Pięknych i Wyższej Szkołu Muzycznej w Berlinie
 

Łukasz Pawlik należy do pokolenia młodych muzyków rozpoczynających swoją drogę artystyczną z nastaniem nowego wieku - w okresie globalnej wymiany inspiracji i niespotykanych wcześniej fuzji estetycznych. Ta współczesna atmosfera, przenikająca zarówno codzienność jak i świat wirtualny, przeniknęła się z wartościami, które wyniósł z domu rodzinnego - z oddaniem dla twórczości autorskiej, poszanowaniem dla kunsztu wykonawczego i prawdziwą pokorą wobec tradycji.
Urodził się w 1983 r. w rodzinie o głębokich muzycznych korzeniach i nieustannie aktywnej artystycznie, otwartej na szerokie obszary muzyki - od jazzu do klasyki symfonicznej. Od 7 roku życia studiuje grę na wiolonczeli i fortepianie, komponuje, aranżuje, łącząc zainteresowania klasyczną kameralistyką z pasją do jazzowego fortepianu, którą współdzieli z ojcem - Włodkiem Pawlikiem.
Wszechstronna wiedza, zdobywana na uczelniach w Polsce, USA i Niemczech, współgra z muzycznymi pasjami, i pozwala mu w pełni świadomie rozwijać własne ścieżki działalności muzycznej - od projektów kameralnych do albumów jazzowych autorskiego zespołu "Kattorna". W osobistych muzycznych inspiracjach Łukasz zajmuje się się fuzją stylów, nieustannym myśleniem o poszerzaniu skostniałych form, o adaptacji barw i rytmów, wywodzących się z przeróżnych stylistyk na potrzeby własnego języka.
Jak sam przyznaje, od zawsze fascynowały go połączenia - zderzenia różnorodnych brzmień, pulsów i tradycji wykonawczych, które odnajdywał na płytach J. Coltrane'a, C. Corei, J. Pastoriusa, M. Brecker'a czy P. Metheny'ego.
Pasję do jazzowego fortepianu zapoczątkowało brzmienie modalnych przebiegów w improwizacjach McCoy Tyner'a - ewoluowała ona wśród fascynacji dokonaniami T. Monk'a, B. Evans'a, H. Hancock'a i L. Maysa, aż do postaci obecnej, wypełnionej pracą nad swoim indywidualnym stylem pianistycznym i kompozytorskim, pod wielkim wpływem muzyki K. Komedy.
Z drugiej strony, stały kontakt z muzyką klasyczną, wywarł na jego twórczość swój doniosły wpływ poprzez wieloletnie fascynacje Bachem, Mahlerem czy Szostakowiczem, uwrażliwiając na subtelności faktury i harmonii. Rezultaty usłyszeć można obecnie na dwóch krążkach CD, nagranych przez "Kattornę" w latach 2007 i 2010