Z religii też są złe stopnie

- Jaka jest frekwencja na lekcjach religii u księdza?
- Bywa, że nie ma nawet połowy klasy. Nie jest z tym zbyt dobrze. W poprzedniej szkole, gdzie uczyłem, w Bolesławcu, było dużo lepiej. To była szkoła zawodowa. Zresztą odkąd zostałem kapłanem sześć lat temu, uczyłem religii na wsi, potem w małym mieście, a teraz w większym mieście. I obserwują taka prawidłowość, że im większa miejscowość i większa szkoła, tym mniejsza liczna uczniów chodzi na religię. Tu, w liceum, niektórzy uczniowie nie chodzący na religię, tłumaczą to innym światopoglądem, orientacją religijną. Ale staram się ich przekonać, że to wartościowe zajęcia, które mogą im się przydać w nauce innych przedmiotów. Inni z kolei przyznają, że nie chodzą na religię, która jest np. na ósmej godzinie lekcyjnej, bo w tym czasie są jakieś zajęcia sportowe i to jest dla nich atrakcyjniejsze.

- A czy są tacy uczniowie, którzy deklarują wyznawanie innej wiary lub ateizm, a mimo to chodzą na religię, na przykład z ciekawości?
- To nieliczne przypadki. Generalnie nie chodzą na te zajęcia z ciekawości, tylko dlatego, żeby rodzice się nie czepiali, żeby mieć święty spokój. Chodzą na religię, ale uważają się za ateistów. Zdarzały mi się sytuacje, że odwiedzając wiernych po kolędzie trafiałem do domów moich uczniów. I jakie było zaskoczenie niektórych rodziców, gdy dowiedzieli się, że ich dziecko na religię nie chodzi. Czasem młody człowiek przyznawał, że to forma pewnego buntu, albo uprzedzenie do tych zajęć wynikające z metod stosowanych przez poprzedniego księdza. Miałem kiedyś taką sytuację, że pewien uczeń nie chodził na religię, nie chciał skorzystać z zaproszenia, przekreślił mnie niejako. Ja zachowałem się podobnie wobec niego, ale po jakimś czasie dałem mu szansę i zaczął chodzić na religię. Wyznał potem, że to jego zachowanie wynikało z pewnych poważnych problemów rodzinnych. Rozmawiałem z nim o tym, a najmilej mnie zaskoczył, gdy jako jedyny z całej szkoły przyszedł do mnie z kwiatkiem na dzień nauczyciela.

- Czy oceny z religii będą na świadectwie?
- Tak, bo skoro dany uczeń zadeklarował, że będzie chodził na zajęcia, to ocenę dostanie. I myślę, że to będą dobre oceny, bo wielu uczniów jest bardzo zaangażowanych, aktywnych na lekcjach, tematy, które z nimi poruszam, interesują ich. Rozmawiamy też o tzw. trudnych tematach, np. naturalnym planowaniu rodziny, czy wspólnym mieszkaniu przed ślubem. Młodzież często ma odmienne zdanie, ale szanujemy nawzajem.

- Ale czy ocena z religii jest w ogóle potrzebna? Czy nie jest sukcesem dla kościoła sam fakt, że młodzież chce na te zajęcia uczęszczać, że przejawia inne zachowania pozwalające mówić, że ta czy inna osoba jest dobrym katolikiem, na przykład chodzi do kościoła?
Nie pytam na religii, kto był w kościele. To kwestia sumienia danej osoby, choć czasem pytam, czy byli na mszy, jednak nie ma to przełożenia na ocenę. A co do ocen, to uważam, że są one potrzebne, bo uczniowie są przecież motywowani dobrymi ocenami, chętniej angażują się potem w zajęcia. Zadaję uczniom pewne tematy do opracowania w domu, nagradzam aktywność na lekcji. W tej szkole jeszcze nie, ale w poprzedniej stawiałem już złe oceny z religii.

- Czy jest jakiś problem z obecnością krzyży w klasach?
- Nie, nie zauważyłem. Nikomu nie przeszkadza krzyż, nawet tym uczniom, którzy na religię nie chodzą. A krzyże wiszą w większości sal.

- Łatwiej chyba młodemu księdzu trafić do młodych ludzi?
- Na pewno. Czasem obserwuję starszych księży i widzę, że nie wszyscy potrafią w łatwy sposób nawiązać kontakt z młodzieżą, że mówią do nich, jak ich rodzice, czy dziadkowie. Ja jestem najstarszy z mojego rodzeństwa, mam siostrę młodsza o 11 lat, więc wydaje mi się, że umiem rozmawiać z nastolatkami. Co mnie bardzo ucieszyło w tej szkole? Modlitwę mówimy tylko na początku zajęć. Ale bardzo mnie cieszy, gdy na koniec lekcji uczniowie sami z siebie czynią znak krzyża. To bardzo budujące.