Wielka czystka we władzach Dolnego Śląska, lecą głowy

I we Wrocławiu nie mamy już nikogo z partii rządzącej. Coś tam jednak święta trójca dla naszej kotliny robiła. Chyba?

PO rozmowach w Karpaczu ciag dalszy

Ale tak jak grało całe trio dla karpacza to nikt nie widzi. Miasto poszło przez pięć lat o dekadę do przodu.

Na pewno Jelenia Góra straci bardzo wiele. Niedługo pojawią się ostatnie duże pieniądze z Unii Europejskiej. Potwornie zadłużony Wrocław /na około 4.5 miliarda złotych/ jest praktycznie bankrutem. Na razie Dutkiewicz poukrywał długi w spółkach miejskich. Dutkiewiczowi potrzebne są pieniądze na oddłużenie Wrocławia. Dolny Śląsk ma dostać na lata 2014-2020 6 miliardów euro. Wrocław już oficjalnie ogłosił, że planuje rocznie inwestować w swoje potrzeby 900 milionów złotych. A przecież równocześnie musi spłacać długi! Skąd więc weźmie na inwestycje? Oczywiście z pieniędzy unijnych. Kosztem całego Dolnego Śląska jak zwykle. Do tej sytuacji walnie przyczynili się ci, którzy glosowali na Protasiewicza: Papaj, Wrotniewski i Miedziński. Na Obrębalskiego nie ma co liczyć, to człowiek Dutkiewicza. Szkoda Łużniaka i Pokoja. Wiele zrobili dla naszego miasta.

Nie popieram PO i jest mi obojętne czy dotychczasowi decydenci straca swoje stołki ale warto już teraz skreślić opcję wyboru kandydatów PIS, którzy potencjał polityczny budują na smoleńskiej katastrofie manipulując czym się da... Warto poczytać - znalezione w sieci - (...) ""Wszystkie tezy lansowane przez pisowskie media i polityków w celu ukrycia prawdziwych przyczyn katastrofy i tumanienia ludzi, nie znalazły potwierdzenia w faktach. Był za to durnoning. A wobec tej przypadłości medycyna jest bezradna. Na życzenie Lecha Kaczynskiego, który miał kłopoty z doświadczonymi pilotami i ścigał ich karnie i dyscyplinarnie za niewykonywanie jego poleceń podczas lotu /vide lot do Gruzji w 2008r/, samolotem dowodził młody, świeżo awansowany kapitan. Gwarantowało to prezydentowi ze będzie bez przeszkód komenderował samolotem. Na pokładzie nie było rosyjskiego lidera-nawigatora bo zrezygnowała z jego usług strona polska wystosowując formalne pismo do Rosjan że załoga zna rosyjski język i procedury. Nieoficjalnie wiadomo ze minister Szczygło komentował ze Rusek nie będzie mu się pętał po samolocie. Start zaplanowano na 06:00, jednak kancelaria prezydenta, aby się lepiej wyspać, przesunęła go na 07:00. Kapitan Protasiuk początkowo odmówił startu, gdyż nie otrzymał prognozy pogody ze stacji meteo. Start wymusił jednak dowódca Sił Powietrznych RP, protegowany Lecha Kaczyńskiego, gen. Błasik i to on, a nie dowódca samolotu zameldował prezydentowi o gotowości samolotu do startu. Ostatecznie samolot wystartował o 07:27. W trakcie lotu, kontroler z lotniska polowego Siewiernyj dwukrotnie, zupełnie jednoznacznie poinformował załogę, że nie ma warunków do lądowania i zasugerował jej udanie się na lotnisko zapasowe. Pilot powinien niezwłocznie to uczynić. Jednak czekał na decyzje prezydenta – głównego fachowca lotniczego na pokładzie samolotu – poinformowanego o sytuacji (pośredniczył dyr. Kazana). W tym czasie prezydent kontaktował się z bratem Jarosławem, również wielkim ekspertem lotniczym. Sprawa była poważna, bo początek uroczystości i transmisje TV zaplanowano na 09:30 i miał to jednocześnie być triumfalny początek kampanii wyborczej Lecha. Z pewnością nie mogła się ona rozpocząć od lądowania na lotnisku zapasowym w Witebsku u Łukaszenki. Jaka była decyzja prezydenta możemy wywnioskować po obecności gen. Błasika w kokpicie i po tym, że pilot podjął próbę podejścia na wysokośc decyzji (100 m) aby sprawdzić, czy Ruscy nie kłamią z tą mgłą by utrudnić reelekcję Lecha Kaczyńskiego, ośmieszajac jego wyprawę. Kapitan Protasiuk był jedynym członkiem załogi znającym język rosyjski i w końcowej fazie lotu był nadmiernie obciążony lądując przy niemal zerowej widzialności, prowadząc jednocześnie komunikację słowna z kontrolerem lotu na lotnisku Siewiernyj i zabawiając rozmową gen. Błasika. W rezultacie kpt. Protasiuk schodził ze zbyt dużą prędkością opadania – 8 m/s zamiast 4 m/s, a następnie, nie widząc ziemi, chcial odejść na drugi krąg na automacie, wciskając przycisk „odejście”. Jednak ten przycisk nie działał na lotnisku bez systemu ILS, o czym pilot nie wiedział lub zapomniał. Pierwszy raz w życiu odchodził na drugi krąg. W tym momencie samolot znajdował się na wysokości 39 m nad poziomem lotniska, a nie 100 m, jak informował kapitana nawigator mający nalot na TU-154 zaledwie kilkanaście godzin (!). Przyczyną tego błędu było posługiwanie się przez załogę wysokościomierzem radiowym, a nie barycznym. Zemściło się zaniechanie, z powodów politycznych (nalegali na to nasi sojusznicy z USA), szkolenia pilotów na symulatorze w Moskwie przez stronę polską. Kłamliwie tłumaczono to oszczędnościami. Załoga z niezrozumiałych powodów ignorowała też ostrzeżenia Terrain ahead (ziemia z przodu), i instrukcje Pull up! (ciągnij w górę!), nadawane automatycznie kilkanaście razy przez system TAWS. Zapewne tych ostrzeżeń nikt nigdy nie słuchał, tak było i tym razem. Nie robiły też na załodze wrażenia kolejne wysokości samolotu nad powierzchnią ziemi, podawane przez nawigatora – ostatnia 20 metrów. Być może wydawało im się, że bezpiecznie lądują? Dopiero zobaczywszy drzewo na kursie, kpt. Protasiuk zorientował się, że coś tu nie gra i podjął próbę ręcznego poderwania samolotu. Było już jednak za późno. Kontrolerzy z Siewiernego (było ich trzech) zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, lecz nie mieli uprawnień aby zamknąć lotnisko przed zagranicznym samolotem, kontaktowali się ze swoimi przełożonymi, ale nie dostali jasnych instrukcji. Mieli na ten temat rozbieżne zdania. Wiedzieli, że odsyłając samolot prezydencki znanego z rusofobii L. Kaczynskiego na zapasowe lotnisko, wywołają skandal międzynarodowy – BOHATERSKI POLSKI PREZYDENT, KTÓREMU NIESTRASZNA MGŁA I PRYMITYWNE LOTNISKO, NIEDOPUSZCZONY NA UROCZYSTOŚCI KATYŃSKIE PRZEZ ROSJAN! Był to zapewne scenariusz zapasowy Lecha i Jarosława Kaczyńskich, zgodnie z którym decyzja o nielądowaniu na lotnisku Siewiernyj nie mogła wyjść ze strony samolotu. Jednak Rosjanie intuicyjnie nie wpisali się w niego. Pozwolili Kaczyńskim go zrealizować. Pozostały przy życiu Lech Kaczyński i jego dwór z pewnością wykorzystaliby zamknięcie lotniska przez Rosjan do antyrosyjskiej kampanii oszczerstw, a ich zbawcy staliby się kozłami ofiarnymi i być może ponieśliby konsekwencje służbowe. Wszak kilkadziesiąt minut wcześniej znacznie mniejszy - co trzeba dodać - Jak-40 wylądował, co prawda w lepszych warunkach, choć poniżej wymaganego minimum i bez formalnej zgody z wieży kontrolnej(!). Nie rozumieli poleceń kontrolera. Generalnie zarówno załoga samolotu jak i kontrolerzy mieli do wyboru albo postępować racjonalnie i ponieść konsekwencje służbowe, albo poddać się presji zadufanych w sobie ignorantów na najwyższych stanowiskach. Rezultat znamy. Po katastrofie prezes i dożywotni właściciel PiS, Don Jarosław, używa wszelkich wpływów, by narzucić opinii publicznej kłamliwą wersję o spisku Tuska z Putinem i męczeńskiej śmierci prezydenta. Spisek, zwłaszcza ruski, dodaje powagi i sensu tym śmierciom, a zwykłe zaniedbania, niekompetencja i bezprawne naciski polskiego prezydenta ujmują tej powagi i podkreślają, że śmierć tych ludzi była bezsensowna. Gra PiSu toczy sie o odwrócenie uwagi od kompromitujących braci rzeczywistych przyczyn katastrofy i nadanie rysu heroizmu śmierci Lecha Kaczyńskiego, co wraz z Wawelem ma położyć podwaliny jego przyszłej legendy. Jeżeli fakty na to nie pozwalają, to tym gorzej dla faktów. Dobrym przykładem jest tu raport A. Macierewicza, który nie ma nic wspólnego z prawdą, a jest bezwstydnie propagowany przez PiS. Ci ludzie nie maja nawet krzty elementarnej przyzwoitości. Dodajmy, że razem z prezydentem zginęło 95 innych osób, których nikt o zdanie nie pytał: byli nieświadomymi ofiarami śmiertelnej rozgrywki braci Kaczynskich z Tuskiem i z Rosją.
Błędem rządu premiera Tuska było i jest delikatne traktowanie sprawy, co można tłumaczyć tylko tym, że wobec ogromu tej tragedii i banalnych jej przyczyn przyjęta zasada to "ciszej nad tymi trumnami", co miałoby oszczędzić rodziny ofiar i uchronić Polskę przed kompromitacją (to, co wyprawiała Kancelaria Prezydenta z tym wyjazdem to cyrk i dowód najwyższego stopnia niekompetencji).
Niestety, rząd nie przewidział, że bezwzględność pis-u z Kaczyńskim i Macierewiczem w walce o władzę przekroczy wszelkie granice, o jakich może pomyśleć normalny człowiek.
Ale - nie jest jeszcze za późno, czas najwyższy ujawnić czarno na białym, kto jest prawdziwym winowajcą katastrofy, kto jest odpowiedzialny za listę pasażerów.
To TRZEBA uczynić nawet kosztem kompromitacji wielu osób: tych, którzy reżyserowali tę szopkę z pochówkiem na Wawelu, a teraz próbują budować legendę za pomocą między innymi starannie reżyserowanych rocznic i miesięcznic"".

Cytat: Ale tak jak grało całe trio dla karpacza to nikt nie widzi. Mamy za to betonu co nie miara, zero zieleni w centrum, konia na deptaku i końskiego nawozu dostatek.

Sporo na tych zmianach straci burmistrz Szklarskiej Poręby. Przez cała kadencje ścieżki wydeptywał, po protekcję pukał, po grosz czapkę nadstawiał a tu...taki fikołek. I znowu od początku trzeba poparcia szukać, ścieżki wydeptywać, o posłuchanie w kolejce czekać...można się załamać.

Po wpisach widać, że bez układów ani rusz. Chore państwo. Nie liczy się pomysł tylko kto kogo zna i z kim trzyma.

Pozytywna informacja

I TAK MAJĄ SCZĘŚCIE, ZA ODCHYLENIE BUCHARINOWSKO-TROCKISTOWSKIE SZŁO SIĘ DO PIACHU. zA ODCHYLNIE SCHETYNOWSKIE TYLKO ODSUNIĘCIE OD KORYTA

... "Machalek i jej wesoła ferajna starych kawalerów" - kwintesencja PIS-iorkowego, lokalnego, partyjnego ciemnogrodzkiego zaścianka...

krzywda się niestała są jeszcze rady nadzorcze w spółkach KGHM

Ten twoj wpis,to popis propagandy z najgorszego okresu stalinizmu,wtedy też tak czcili Stalina.

Gówniara z młodzieżówki Po,ot co,napisali jej,przepisała, i hod-doga zarobiła,zapomniała tylko,że istnieją ludzie,którzy w dziubdziuś mają wszelkie partie polityczne,i nie życzą sobie propagandy!!

Wybraliście Sokolińskiego, bo nie chcieliście Gołębiewskiego w Szklarskiej. On tak zapowiadał i słowa dotrzymał. Postawił na małe pensjonaty i hotele. Czego nie zrobił, że tu taki lament?

Ciekawe czyje głowy poleca w dalszej kolejności ??? Stawiam na głowę prezesa Term Cieplickich....

Dlaczego niby teraz dobrych projektów w regionie ma nikt nie poprzeć we Wrocku. Niektóre jak tunel w Karpaczu nie były akceptowane społecznie i przechodziły. Nowe drogi remontowane z Unii są zajechane przez konie i każdy wójt czy burmistrz bał się zareagować. Jak tak miało wyglądać to dbanie o region to dobrze, że tak się skończyło.

A ja myślę..

$$$$$$$$$$$

Jak słusznie pisze Matyja, podział administracyjny z 1998 r. ułatwił prowadzenie polityki regionalnej. Ta zaleta nie rekompensuje jednak bezmiaru patologii, które przy tej okazji wytworzono.

Jednym z bardziej irytujących elementów reformy samorządowej z 1998 r. była dla mnie arogancja jej autorów. Doprowadziła ona do faktycznego zamknięcia debaty o tej ważnej zmianie ustrojowej, a przy okazji do lekceważenia, a niekiedy nawet lżenia jej krytyków i ich alternatywnych propozycji. Główny architekt tej reformy prof. Michał Kulesza stwierdził wszak swego czasu, że „kto chce dziś podtrzymywać funkcjonowanie tamtego ustroju administracyjnego, przedstawia się jako przeciwnik demokratycznej Polski i suwerenności jej systemu politycznego”.

O ironio, ten sam prof. Kulesza w latach 70. jednoznacznie popierał gierkowski projekt likwidacji powiatów i utworzenia 49 województw… Z kolei postkomuniści, początkowo niechętni powiatom, od 1993 r. – gdy zorientowali się, że ich szanse na obsadzenie nowych struktur swoimi ludźmi są wysokie – dołączyli do grona ich zwolenników. Tak oto ukształtował się ponadpartyjny konsensus sił okrągłostołowych co do ram późniejszej reformy.

Przytoczona wypowiedź Kuleszy nie była odosobniona: w podobny sposób, chętnie sięgając do tyleż łatwego, ile obraźliwego reductio ad sovieticum, traktowano przez lata praktycznie każdy pomysł innego urządzenia polskiego samorządu niż ten, który wymyślili twórcy reformy przeprowadzonej za niesławnej koalicji AWS-UW.

Ten sam ton pobrzmiewa również w polemice z moim komentarzem o „Polsce 49” Leszka Millera, pióra niezwykle cenionego przeze mnie Rafała Matyi. Jeden z najprzenikliwszych analityków polskiej polityki zaczyna od wytknięcia mi rzekomego „odrzucenia decentralizacji”. Sądzę jednak, że w naszym sporze to mój adwersarz jest – skoro już na tej płaszczyźnie rozmawiamy – o wiele bardziej centralistyczny.

Zacznijmy od ogólnego stwierdzenia, że ustrój administracyjny każdego państwa można urządzić na różne, alternatywne sposoby, z których żaden nie jest jedynym możliwym sposobem decentralizacji. Również polski samorząd można było budować zarówno w oparciu o koncepcję prof. Kuleszy et consortes, jak i, np., o alternatywny pomysł 49 powiato-województw.

Można było również powołać 16 dużych województw bez tworzenia powiatów, bo już od 1990 r. ustawa o samorządzie gminnym dawała możliwość tworzenia związków gmin, w tym gmin wiodących, które sprawniej niż powiaty mogłyby wykonywać praktycznie te same co one funkcje.

Byłaby to struktura o wiele bardziej samoregulująca się, samorządna i elastyczna (a przy okazji dużo tańsza) niż odgórne wyznaczenie ponad 300 nowych powiatowych centrów administracyjnych, które Matyja zdaje się uważać za jedynie słuszny pomysł na decentralizację.

Hodowla biurokratów

Przy okazji mój polemista ujawnia zdumiewające założenie, stojące za jego obroną reformy z 1998 r. Sądzi najwyraźniej, że świetnym sposobem na dowartościowanie miast prowincjonalnych jest obdarowanie ich przez Warszawę dodatkowymi urzędnikami.

Taka właśnie logika stoi za jego wyliczeniami, mającymi dowieść, że więcej Polaków „zyskało” na utworzeniu powiatów, niż „straciło” na zmniejszeniu liczby województw. Przypomnijmy, że 10 lat po reformie z 1998 r. w polskich samorządach przybyło ponad 120 tys. nowych urzędników.

Odrzucam to rozumowanie. Polska jest jednym z najbardziej zbiurokratyzowanych państw świata: w horrendalnie przerośniętym sektorze publicznym pracuje niemal co czwarty (3,5 mln osób) zatrudniony, jego wydatki stanowią ok. 45 proc. PKB. Przy tym liczba ta zupełnie nie przekłada się na jakość państwa i usług publicznych. Wręcz przeciwnie, stworzono gęstą sieć nadregulacji, umożliwiającą niezliczonym sitwom i klikom pasożytowanie na państwie.

Mój adwersarz sądzi najwyraźniej, że świetnym sposobem na dowartościowanie miast prowincjonalnych jest obdarowanie ich dodatkowymi urzędnikami

Matyja wyraźnie lekceważy problem kosztów reformy administracyjnej, a zarazem próbuje zredukować do niego moją krytykę samorządowych patologii. W obu przypadkach strzela jednak kulą w płot.

W pierwszym, bo czy rzeczywiście biedny kraj, z lawinowo rosnącym zadłużeniem, może sobie pozwolić na wydawanie lekką ręką grubych miliardów złotych, tak jak Polska przy reformie samorządowej? Pytanie retoryczne, zdawałoby się.

Władza i świecidełka

Jednak Matyja chybi i w drugiej sprawie. Wbrew temu, co pisze, nie ograniczyłem się w poprzednim tekście do argumentów przeciwko kosztom reformy samorządowej. Zasygnalizowałem też problem konfliktogennego skrzyżowania kompetencji gmin i powiatów, nieefektywnego nadzoru, fikcji organizacyjnej przekształcenia dawnych urzędów wojewódzkich w zamiejscowe.

To ostatnie można by nazwać wielkim oszustwem lub skrajną nieudolnością ze strony autorów reformy z 1998 r.: z jednej strony odsądzali przeciwników – i samorządowy „ancien régime” – od czci i wiary, z drugiej, nie przeprowadzili faktycznej likwidacji dawnych struktur.

Zresztą, podając przekraczające 600 mln różnice w wyliczeniach kosztów reformy samorządowej, chciałem pokazać nie tylko, że przedsięwzięcie było za drogie. Każdy, kto miał okazję prowadzić w Polsce biznes czy fundację, wie, że bez dokładnej znajomości budżetu ani rusz. Skoro autorzy wielkiej reformy administracyjnej nie są w stanie podać nawet przybliżonego kosztu swojej działalności, jest to jaskrawy dowód ich niekompetencji i nieodpowiedzialności.

Tylko dzięki pominięciu tych kwestii może Matyja twierdzić, że „uporządkowanie systemu administracji państwowej w terenie” zostało „w znacznym stopniu osiągnięte”.

Broniąc jak lew reformy z 1998 r., autor „Konserwatyzmu po komunizmie” zaskakuje także wówczas, gdy pisze, że „zadania wydzielone w ramach reform samorządowych były jednym z niewielu pól, jakie administracyjno-polityczna elita z Warszawy oddała komukolwiek spoza jej kręgu pod kontrolę”.

Mam odwrotne zdanie: elity okrągłostołowe były wręcz nadgorliwe w oddawaniu realnej władzy politycznej. Działo się tak, począwszy od nazwanego myląco nazwiskiem Leszka Balcerowicza planu Sorosa i Sachsa, który na długo przesądził o kształcie polskiej gospodarki. Poprzez liczne umowy i arbitraże międzynarodowe. Aż po – delikatnie rzecz ujmując – mało asertywne negocjacje akcesyjne z Unią Europejską czy później przy okazji traktatu lizbońskiego albo paktu klimatycznego.

Tak więc kompradorskie elity polskie od dwudziestu pięciu lat ochoczo rezygnują z resztek prawdziwej władzy, dbając zarazem o to, by pula „świecidełek” w zdegenerowanym sektorze publicznym pozostawała na tyle duża, by nasycić ich niskie apetyty. Opisana przez prof. Staniszkis „karuzela stanowisk” musi się kręcić bez końca.

Czy rzeczywiście mamy mocne podstawy, by sądzić, że reforma samorządowa była tu chlubnym wyjątkiem? Nie sądzę. Z punktu widzenia patologicznej logiki naszej klasy politycznej – i postsolidarnościowej, i postkomunistycznej – przyniosła bowiem kolejne rozmnożenie owych „świecidełek” – choćby w postaci kolejnych dziesiątek tysięcy etatów do rozdania politycznym klientom. Ale przecież także kolejnych samorządowych zleceń i spółek, gospodarowanych „po uważaniu”, najczęściej poza jakąkolwiek społeczną kontrolą.

Przyznaję, że reforma z 1998 r. ułatwiła – jak słusznie pisze Matyja – prowadzenie polityki regionalnej. Niewątpliwie też 16 województw lepiej niż 49 pasuje do układu przestrzennego Polski. Niemniej nie uważam tych zalet za wystarczającą rekompensatę bezmiaru patologii, które przy tej okazji wytworzono lub rozmnożono.

Natomiast propozycja powrotu do dawnej struktury ze strony Millera budzi mój entuzjazm nie sama w sobie. Bo jest oczywiście zbyt prosta, nie ma też mocnych podstaw, żeby sądzić, że byłaby poważnie realizowana. Traktuję ją jednak jako asumpt do przełamania milczenia w sprawie samorządowych patologii i wznowienia debaty ustrojowej
$$$$$$$$

Cytojta,moze coś zrozumieta,choć wątpię:)

Do 2222. Przecież Kulesza chciał 12 województw i 120 powiatów. To politycy zrobili 16 województw i 380 powiatów. Gdyby jeszcze jak proponował profesor powiat był samowystarczalny to byłaby reforma z sensem. Niestety jak jak zwykle. Szkoda tylko, że dyskusja na ten temat nie istnieje w przestrzeni publicznej. Widać wolimy bzdury smoleńskie, dzendery, itd. Ciekawe, że pomimo wyraźnych zachęt finansowych (o 5% więcej z PITu dla gmin) Tomera i Wrotniewski nie głoszą potrzeby łączenia się gmin kotliny jeleniogórskiej?

i widze to: że więcej Polaków „zyskało” na utworzeniu powiatów, niż „straciło” na zmniejszeniu liczby województw. Przypomnijmy, że 10 lat po reformie z 1998 r. w polskich samorządach przybyło ponad 120 tys. nowych urzędników.

I nie mam checi na nich pracowac,poprostu NIE!!