Więzień skarżył się na bicie i małe porcje ziemniaków

Osadzony Robert P. twierdzi, że został pobity przez strażników za to, że nie chciał wykonać polecenia wychowawczyni. Mężczyznę przenoszono do innej celi, ale ten nie chciał się przeprowadzić na inny oddział twierdząc, że są tam osoby, z którymi ma konflikt, a one uczestniczą w więziennej podkulturze.

Po tym, jak więzień nie chciał przejść do innej celi funkcjonariusze wyprowadzili go siłą, a potem – według jego relacji – pobili go. Za nieposłuszeństwo miał zostać ukarany wszelkimi możliwymi karami dyscyplinarnymi z odebraniem prywatnego telewizora włącznie.

Mężczyzna twierdził też, że w areszcie nie dostawał przysługujących osadzonym wystarczających porcji jedzenia. Na przykład ziemniaków na obiad. Z kolegami z celi w 100-gramowym słoiku po kawie odmierzali ilość ziemniaków, których – według normy – miało być 200 gramów.

Przesłuchany przez sąd w charakterze świadka kolega z celi Roberta P. przyznał, że zwykle były to dwie kulki ziemniaków ważące w sumie po 100 – 130 gramów. „Zaniżali też racje dżemu, kiełbasy i chleba, przy kotletach to nie wiem”.

Mężczyzna opowiedział sądowi, że gdy razem z innymi osadzonymi w ramach protestu odmówili któregoś dnia jedzenia w ogóle, wówczas zrobił się raban i dostali wtedy więcej dżemu.
Robert P. skarżył się także na inne okoliczności odbywania kary w jeleniogórskim areszcie. Pisał do Centralnego Zarządu Służby Więziennej skargi na brak właściwej opieki lekarskiej, na szykany ze strony dyrekcji i na brak jej reakcji na zgłaszane sprawy.

Kontrole okręgowego inspektoratu nie wykazały jednak nieprawidłowości. Potwierdziły natomiast stosowanie przymusu bezpośredniego wobec osadzonego, który bywał agresywny i odmawiał wykonywania poleceń. Robert P. groził tez funkcjonariuszom za co został skazany przez sąd.

Mężczyzna twierdził jednak, że „nieludzkie, niegodne i niehumanitarne” traktowanie go przez strażników za przyzwoleniem dyrekcji doprowadziło go do załamania psychicznego i dlatego próbował targnąć się na swoje życie.

Osadzony samookaleczał się, bo – jak uznała kontrola – taki miał sposób, by „wyrwać się z celi do szpitala”. Gdy jednak po jednym takim przypadku zawieziono go do więziennego szpitala we Wrocławiu, tam odmówił leczenia.

Zarząd służby więziennej jest dość częstym adresatem pism osadzonego. W jednym z nich skarżył się, że nie może korzystać ze spacerów w obawie przed pobiciem przez funkcjonariuszy. Pisał też o „atandzie”, która ciągnie go po posadzce do celi dźwiękowej, gdzie jest katowany. I nadal twierdził, że jest bity przez klawiszy „dwa razy w tygodniu lub dwa razy dziennie w zależności od nastroju lub zmiany”.

Przepytany potem przyznał, że jedno pismo pisała jego siostra, która trochę poniosło, a on nie musi się niczego obawiać w areszcie. Z kolei siostra Roberta P. wyznała przed sądem, że widziała u brata siniaki na ciele, a on skarżył się na bicie w więzieniu. Dodała jednak, że „brat jest nie do końca uczciwy”, więc „może to zmyśla, a może nie”.

Przesłuchany w tej sprawie przez sąd inny kolega z celi Roberta P. twierdził, że był on człowiekiem spokojnym, a funkcjonariusze celowo rozpuścili plotkę o tym, jakoby Robert był pedofilem. I dlatego był szykanowany. Kolega wiedział jednak, że tak nie jest i chciał z nim razem siedzieć w celi. Przyznał, że któregoś razu słyszał, jak Roberta strażnicy zabrali z celi do części przy łaźni, gdzie nie ma kamer i słyszał jakiś hałas. Robert Mówił, żeby go nie bili.

Sąd w całości oddalił powództwo osadzonego nie znajdując dowodów, które potwierdzałyby jego twierdzenia.