Marcin i Bartek się nie zgubią

Nie ma dla nich takiej mapy, na której nie potrafiliby znaleźć drogi. Wystarczy kompas i – jeśli jest noc – latarka.
- Marsze są trudne, czasami potrzeba nawet dwóch godzin, by odnaleźć się na mapie – mówi 17-letni Marcin Misiewicz. - Potem okazuje się, że już nie ma czasu na przebiegnięcie trasy.

Chłopcy zdobyli puchar Polski w kategorii juniorów w marszach na orientację. To cykl ośmiu zawodów, które odbywały się w całej Polsce. - Do klasyfikacji liczą się 4 najlepsze występy – mówi Marcin. Maksymalnie można w klasyfikacji uzyskać 120 punktów. I tyle zdobyli Marcin i Bartek.

Wygrali zawody w Stargardzie Szczecińskim, Zielonej Górze, Kłodzku i Pszczynie na Śląsku. Te ostatnie odbyły się w miniony weekend. Były to zarazem mistrzostwa Polski w nocnych marszach na orientację. Chłopcy zdobyli puchar Polski i zarazem mistrzostwo Polski.

Marsze na orientację to nietypowa dyscyplina. Od biegów różnią się przede wszystkim mapą. Biegacze mają tzw. pełne mapy, wszystko jest na nich widoczne. Mapy dla startujących w marszach często są bardzo okrojone, nie ma na nich poziomic, albo dróg. A najczęściej spore kawałki mapy są wymazane i uczestnicy nie wiedzą, po jakim terenie idą.

No i mapy są wydane w nietypowej formie. Marcin pokazuje mapę, która była wydrukowana na... kubku! Ma też mapę wprasowaną w koszulkę. - Na jednych zawodach mieliśmy mapę nadrukowaną na napompowanym balonie – opowiada. Jak mówi, pod koniec trasy balon mu pękł. - Był lekki problem, bo trudniej było odczytać, gdzie jest następny punkt – mówi z uśmiechem.

Marcin Misiewicz i Bartek Wąsowski są członkami klubu KTK Łapiguz Siedlęcin. Marcin trenuje marsze od 5 lat, Bartek od ośmiu. - Kiedyś mama powiedziała mi, że są zawody. Poszedłem na nie i spodobało mi się – mówi o początkach Marcin. On jest uczniem drugiej klasy „Norwida”, Bartek chodzi do trzeciej klasy do „Żeroma”.

Jak mówią, najtrudniejsze są zawody nocne. - Można się zgubić – przyznaje Marcin. - Rok temu się zgubiłem, był środek nocy, mgła.
W takiej sytuacji liczy się opanowanie. - Nocą lepiej nie słuchać wyobraźni, można się wystraszyć – mówi.

Na koniec spotkania z naszym dziennikarzem ma jeszcze jedno do powiedzenia: - Pozdrawiam moją klasę, II „e” z „Norwida”. Obiecałem im to – przyznaje z uśmiechem młody mistrz.