„Kartoteka” w trzech kolorach

„Kartoteka” ma formę dramatu otwartego, to znaczy nie ma wyraźnego początku ani końca, co powoduje, że możliwa jest różnorodna interpretacja; brak w niej jedności miejsca i czasu, akcja jest poszarpana, epizodyczna, podobnie jak sam bohater - luźne, niepowiązane ze sobą fragmenty jego życia, należy poukładać we właściwej kolejności – jak fiszki w kartotece. Nie ma tu podziału na akty i sceny, a swobodna kompozycja powoduje, że mamy do czynienia raczej z poetycką metaforą ludzkiego losu, niż opisaniem konkretnych zdarzeń.
Bohater, jak pisze sam Różewicz w didaskaliach, „jest to człowiek bez określonego dokładniej wieku”: raz ma około 40 lat, innym razem jest małym chłopcem. Nie wiadomo, czym się zajmuje i jak wygląda. Ma wiele imion: Wiktor, Staś, Henryk, Dzidek.
Akcja dramatu rozgrywa się w pokoju głównego bohatera, który obserwuje wydarzenia przesuwające się przed jego oczyma. W zależności od przywoływanych sytuacji zmienia się jego wiek - raz jest siedmiolatkiem, a za chwilę dojrzałym mężczyzną.
I ta „otwartość” dramatu Różewicza okazała się dla Dudy sprzyjająca, pozwalając mu zaaranżować przestrzeń sceny w sposób przejrzysty i czytelny. Tę przestrzeń wypełniają po prostu aktorzy, kolor, światło i muzyka (grana na żywo - opracowanie muzyczne Kirył Pietruczuk), która stanowi istotny element przedstawienia i który momentami staje się wiodącym tematem fragmentu akcji. To czysty obraz: białe tło, czerwone i czarne kostiumy (opracowanie plastyczne Magdalena Rzeszutek). Bohater w garniturze moro, który być może pozwala się ukryć, wtopić w tło w innych okolicznościach, ale tutaj wyróżnia go na tle czerwonej grupy.