Żyli dla chorych dzieci. Razem do ostatniej drogi

Pogodni, optymiści, profesjonaliści. Zawsze razem: w domu, na ulicy, w pracy. Takimi zapamiętali ich przyjaciele, znajomi, współpracownicy, wychowankowie. To oni wspominają małżeństwo Perlów.

- Jaki był Bolek? Wesoły. Jego piosenki były lekiem na wszystko: na bóle stawów chorych dzieci, na rozłąkę z rodzicami - dr Zofia Zahorska, długoletnia dyrektor cieplickiego szpitala uzdrowiskowego „Małgosia”, małżeństwo Perlów poznała w początkach lat 70. Bolesław był wówczas dyrektorem Domu Wczasowego Wrocław w Szklarskiej Porębie, przyjmował na kolonie dzieci polonijne ze Stanów Zjednoczonych. Już wówczas miał kłopoty ze wzrokiem: podczas wojny odłamek pocisku uszkodził mu oko.

- Od razu pomyślałam, że są potrzebni w sanatorium moim chorym dzieciom. Bolek śpiewał, grał na fortepianie i akordeonie, później na klawiszach. Agitacja powiodła się. Perlowie zamieszkali w Cieplicach, razem pracowaliśmy. To był strzał w dziesiątkę. Perlowie wchodzili do szpitala, robiło się gwarno. Szpital rozbrzmiewał muzyką. Tańczyły dzieci na kulach, na wózkach. Zaczynały wierzyć w to, że mogą żyć jak ich zdrowi rówieśnicy. Perlowie wpajali im poczucie własnej wartości. Kiedy w latach 80. Bolesław Perl stracił wzrok i przestał przychodzić do szpitala na zajęcia z muzykoterapii, dr Zahorska...

- Poszłam do niego i powiedziałam: ”Bolek, przestań się nad sobą użalać, i tak grałeś ze słuchu, a nie z nut, weź się w garść, wracaj do roboty”.

Perlowie wrócili do pracy. W 1991 roku - na 30-lecie szpitala uzdrowiskowego dla dzieci z chorobą reumatoidalną - Bolesław Perl napisał i wyreżyserował z pacjentami niezapomniany wodewil, wystawiony w cieplickim Teatrze Zdrojowym.

O Danucie Perl przyjaciele i współpracownicy mówią: „pedagog z powołania, anioł spokoju”.

- Potrafiła obłaskawić każde dziecko. Dla niej nie było złego dziecka, mogły być tylko złe warunki i źli wychowawcy - wspomina dr Zofia Zahorska.

Dla przyjaciół Danuta była pomocna i hojna. Zawsze pamiętała, kto z przyjaciół lubi rabarbar, a kto inne dary z działki, którą cieszyli się w ostatnich latach życia na emeryturze. Pracowali na niej z zapałem.

Anna Bałkowska, pedagog, przewodnicząca rady dzielnicy Cieplice, jako młoda dziewczyna poznała Bolesława Perla na kursie instruktorów zuchowych dla nauczycieli, który prowadził w cieplickim zamku. Kiedy wiele lat później razem pracowali w „Małgosi”, wspólnie przygotowywali z dziećmi niejedną imprezę artystyczną.

- Tyle razy obiecywałam sobie, że spiszę teksty jego piosenek. Nie zdążyłam - żałuje Anna Bałkowska. - Był profesjonalistą w tym, co robił. Nie zdarzyło się, aby odmówił pomocy w imprezie dla dzieci. Wystarczył jeden telefon, stawiał się natychmiast - opowiada. - A przy tym miał niezwykły dar komunikacji z ludźmi. Ilekroć z nim rozmawiałam, miałam wrażenie, że widzi nas wszystkich doskonale.

Znajomi z pracy wspominają, że Bolesław był zły i zdenerwowany tylko w jednej sytuacji: kiedy wychowawca zostawił dzieci na jego zajęciach bez opieki albo ktoś nawalił przy nagłośnieniu, podłączeniu sprzętu muzycznego.

- Dużo wymagał od siebie i tego oczekiwał od innych - kwituje dr Zahorska.

80. urodziny Bolesława przyjaciele obchodzili radośnie.

- Zaśpiewaliśmy chyba wszystkie harcerskie piosenki, a kiedy repertuar się wyczerpał, nawet... kantatę o Stalinie.

Zofia Zahorska kilka dni przed tragicznym wypadkiem wyjechała do Wrocławia.

- Pomyślałam, że po moim powrocie spędzimy razem więcej czasu. Obietnicy nie dotrzymałam.

Danuta i Bolesław Perlowie zginęli tragicznie wraz z przyjaciółką 24 sierpnia br., kiedy przechodzili przez pasy dla pieszych na Osiedlu Orle. Zostali pochowani na starym cieplickim cmentarzu. Na pogrzeb przyjechali ich wychowankowie ze szpitala „Małgosia”.