Trup w pustostanie

Przemiana ciała w trupa. Oznaki

Martwe ciało ce****e bezruch i hipotonia (brak ciśnienia), całkowity brak odruchów i reakcji na bodźce. Na skutek rozluźnienia mięśni żwaczowych opada szczęka, usta pozostają szeroko otwarte. Oczy pozostają półotwarte, z gałkami odciągniętymi ku górze i opadłą dolną powieką. Zwieracze tracą jędrność, możliwe jest pośmiertne wydalenie kału, moczu, spermy.

Tuż po śmierci trup pozostaje przedmiotem wewnętrznych ruchów i reaguje na pewne bodźce – np. perystaltyzm jelitowy może wywołać wydalanie gazów. Pozorny ruch (skurczenie, wydłużenie) kończyny dolnej wynika z uwolnienia rdzeniowego przez wymóżdżenie i jest niezależne od śmierci mózgu. Panujące przekonanie o tym, że po śmierci rosną włosy, np. broda, jest mylne – następuje jedynie wyprostowanie włosów (przez co wydaje się jakby rosły) na skutek skurczu skóry..

Późniejsze oznaki to oziębianie się ciała, stężenie pośmiertne, odwodnienie, pojawienie się plam opadowych.

Ochłodzenie obejmuje w pierwszej kolejności twarz i końce członków. W klimacie umiarkowanym przebiega w tempie jednego stopnia C na godzinę. W zależności od budowy ciała po upływie 15-30 godzin zwłoki osiągają stan termalnej równowagi z otoczeniem.

Stężenie pośmiertne następuje po stanie początkowego zwiotczenia. Wynika ze „sprzężenia” aktyny i miozyny – protein mięśniowych – które ulegają skrzepnięciu, a alkaliczność tkanek ustępuje miejsca kwasowości. W zależności od czynnika wywołującego śmierć, trup tężeje szybciej lub wolniej. Przykładowo szybkie stężenie wywołuje porażenie piorunem lub niektóre trucizny (strychnina), wolne występuje w wyniku krwotoku lub krańcowego wyczerpania. Po 24 do 72 godzinach (w zależności od temperatury otoczenia, im cieplej, tym proces szybszy) stężenie ustępuje i rozpoczyna się proces gnilny.

Cechy widoczne stężenia: zaciśnięte szczęki, zgięte górne kończyny, wyciągnięte kończyny dolne, nadmierne wyciągnięcie głowy, zwężone źrenice, gęsia skórka, skurcz odbytu i macicy (czasem połączone z wyrzuceniem zawartości).

Następuje odwodnienie. Co godzinę zwłoki tracą przeciętnie ok. 1 kg wagi. Najbardziej drastycznym dla obserwatora symptomem jest zachowanie się oczu. Rogówka mętnieje i pokrywa się śluzowatą przesłoną, źrenica staje się jajowata. Widok ten, nazywany „wzrokiem nieboszczyka”, jest tak trudny do zniesienia, że zmarłemu zamyka się oczy, aby oszczędzić szoku rodzinie.

Po pięciu godzinach od nastąpienia zgonu pojawiają się plamy opadowe. Jest to krew, która przestała krążyć i podlegając prawom ciążenia osiadła w najniżej położonych częściach ciała. Plamy mogą mieć różne kolory – jest to wykorzystywane do ustalenia przyczyn zgonu. Przykładowo plamy jasne są skutkiem wielkiego krwotoku, różowe są typowe dla topielców itd.