Sprawą zajmie się policja

Prawidłowo.

Niech zje snickersa.... to przestanie gwiazdorzyc.

Co sąd to wyrok, nie ma się co podniecać "praworządni" obywatele

Sygn. akt. IV Ka 1275/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 stycznia 2014r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki
Protokolant Jowita Sierańska
po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014r.
sprawy R. Ł. (1)
obwinionego z art.65§1 ust.1 kw. i art.96§3 kw.
na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia
z dnia 11 września 2013 roku sygn. akt VI W 2082/13
I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 50 złotych za II instancję.
UZASADNIENIE
R. Ł. (2) został obwiniony o to, że w dniu 16 maja 2012 r. we W. przy ul. (...), w siedzibie Straży Miejskiej W. umyślnie wprowadził w błąd organ upoważniony z mocy ustawy do legitymowania co do tożsamości innej osoby w ten sposób, że wskazał jako kierującego pojazdem marki B. o nr rej. (...) w dniu 23 kwietnia 2012 r. o godz. 09.22 na ul. (...) M. oraz w tym samym miejscu i czasie nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył do kierowania w/w pojazd w oznaczonym miejscu i czasie, tj. o czyn z art.65§1 ust.1 kw. i art.96§3 kw.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia wyrokiem z dnia 11 września 2013 r., sygn. VI W 2082/13:
I.  uznał obwinionego R. Ł. (2) za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art.65§1 ust.1 kw. i art.96§3 kw. i za to na podstawie art.96§3 kw. w zw. z art.9§2 kw. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych;
II.  na podstawie art.118§1 kpw. i art.616§2 kpk. w zw. z art.119 kpw. obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, zarzucając:
1.  brak znamion przestępstwa z art.65§1 pkt.1 kw.;
2.  przepisy art.96§3 kw. nie mieszczą się w kompetencji straży miejskiej do kierowania wniosku o ukaranie;
3.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wyrok, polegający na bezpodstawnym przypisaniu czynu mu zarzucanego.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wniesiona w sprawie apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych błędów w procedowaniu niniejszej sprawy przez Sąd I instancji, w szczególności takich, na jakie wskazują podnoszone zarzuty wywiedzionej apelacji.
Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt stanowił wystarczającą podstawę, aby uznać obwinionego za winnego przypisanych mu czynów.
Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia pozwala stwierdzić, że Sąd I instancji dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, natomiast stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty wskazując, którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.
Wywody Sądu w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego.
Sąd Okręgowy nie dostrzegł także zasadności podnoszonego przez apelującego zarzutu odnoszącego się do błędów w ustaleniach faktycznych.
Warunkiem efektywnego zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający w przedmiotowym postępowaniu byłoby wykazanie, iż w procesie rekonstruowania stanu faktycznego Sąd uchybił dyrektywom ujętym w treści art.7 kpk, a zatem oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy czy też pominął dowody w sprawie istotne, sporządził uzasadnienie wewnętrznie niespójne, sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączając tym samym możliwość merytorycznej jego oceny przez sąd odwoławczy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniami sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi w z dnia 24 maja 2007 r., II AKa 70/07, Prok.i Pr.-wkł. (...), KZS 2008/7-8/103). Tak jest w niniejszej sprawie.
W ocenie Sądu Okręgowego wymowa całokształtu przeprowadzonych dowodów jest jednoznaczna i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do trafności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti.
Należy podkreślić, iż to właśnie wersja wydarzeń ustalona przez Sąd orzekający, a wynikająca z wydruku fotoradaru/k.5/, informacji z Centralnej Ewidencji Ludności /k.6-7.10-11/, w powiązaniu z wyjaśnieniami obwinionego i częściowymi zeznaniami M. M. (2) układa się w spójną i logiczną całość.
Sąd Odwoławczy nie podziela również zarzutu skarżącego, zawartego w punkcie II apelacji, odnoszącego się do braku uprawnień strażników straży miejskiej do wykonywania funkcji oskarżyciela publicznego o czyn określony w art.96§3 kw.
Istotnie do dnia 31 grudnia 2010 r. straż gminna (miejska) nie posiadała uprawnienia do złożenia wniosku o ukaranie za wykroczenie z art.97 kw. w zw. z art.78 ust.4 p.r.d. wobec właściciela lub posiadacza pojazdu, który nie wykonał obowiązku wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r., IV KK 237/11, LEX nr 1044056).
W wyniku nowelizacji ustawy Prawo o ruchu drogowym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 225, poz.1466) strażnicy gminni (miejscy) w ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego są upoważnieni do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (art.129b ust.7 p.r.d.). Uprawnienie straży do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie za odmowę tej informacji przewidziane zostało w znowelizowanym - przez tę ustawę - przepisie art.17§3 k.p.s.w. Przyznanie strażnikom miejskim (gminnym) - na podstawie art.129b ust.3 pkt.7 p.r.d. - uprawnień do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, rozstrzygnęło spór, czy mogą oni złożyć wniosek o ukaranie za niewywiązanie się z tego obowiązku (A. Skowron, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2010 r., III KK 116/10, w sprawie uprawnienia straży miejskiej do występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawie o wykroczenie z art.65§2 kw., PnD 2010, nr 10, s.11-20; K. Dąbkiewicz, glosa..., s. 11-12).
Obecnie straż gminna posiada uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie określone w art.96§3 kw., tym samym zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela jest chybiony.
Sąd meriti z należytą starannością w pisemnym uzasadnieniu przedstawił argumenty, dla których odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego uznając je za stanowiące przyjętą przez niego linię obrony. Tę ocenę Sąd Okręgowy w całości podziela.
Strona skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych innych, nie rozważonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które byłyby w stanie podważyć prawidłowe rozstrzygnięcie.
W świetle powyższych konstatacji, Sąd Okręgowy nie znalazł uzasadnienia dla zarzutów podniesionych w apelacji.
Mając na względzie, iż wniesiony środek odwoławczy skierowany był przeciwko rozstrzygnięciu o winie obwinionego, dokonano również kontroli zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w pełni podzielając stanowisko sądu meriti w zakresie wymiaru kary, która jako adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez R. Ł. (2), nie nosi cech rażącej niewspółmierności.
W świetle powyższego zaskarżony wyrok Sądu I instancji na podstawie art.437§1 kpk. w zw. z art.109§2 kpw. został utrzymany w mocy.
Orzeczenie zwarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę w treści art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk oraz art.21 pkt.2 w zw. z art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Ale ja tylko chce byc jak emilek lowca ja chce do tv ja chce byc w mediach ja chce.....mamo!!!!

A nie pisałem ? hahah