O wspólnym przedpokoju

Brak swobody i intymności. Do tego ciągła kontrola przy każdym wyjściu czy drzwi od pokoi są zamknięte na klucz.

- Bo przecież nigdy nie wiadomo, kto przychodzi do sąsiada – wylicza Jolanta Balik, mieszkanka ulicy Pocztowej.

No i wreszcie niekończące się sprzątanie po kimś obcym we własnym niby mieszkaniu to największe niewygody zajmowania lokalu z tzw. wspólnym przedpokojem. Zwłaszcza jeśli zajmuje się takie mieszkanie od strony klatki schodowej, bo muszą przez nie przechodzić najemcy tego drugiego. W ten sposób od 21 lat mieszka pani Jola.

- Na początku, kiedy się tu wprowadziliśmy, dzieliliśmy z poprzednią lokatorką nawet kuchnię. O toalecie już nie wspomnę – mówi kobieta, która czym prędzej na własny koszt wydzieliła dwa osobne pomieszczenia. Sanitariaty pozostawiła nadal wspólne.

– Sąsiadka nie należała do zbyt pedantycznych osób. Lubiła na przykład popalać sobie w trakcie gotowania. Bałam się, że strzepnie mi nawet popiół do garnków – tłumaczy kobieta, która na własny koszt doprowadziła też do mieszkania ciepłą wodę.

- Jakieś sześć lat temu sąsiadka zmarła. Pomyślałam wtedy, że to idealny moment na to, by scalić oba lokale w jedno mieszkanie, wykupić je i raz na zawsze pożegnać się ze wspólnotą – opowiada.

W nadziei, że jej się to uda, pani Jola założyła sobie centralne ogrzewanie i wymieniła parkiety. Wszystko na własny koszt. I rozpoczęła batalię o mieszkanie. W tej sprawie napisała dziesiątki pism. Niestety większość odpowiedzi albo nie pozostawiała zbyt wiele nadziei, albo jednoznacznie odmawiała jej prawa do scalenia. Najpierw w 2006 roku prezydent miasta nie wyraził zgody na najem drugiego lokalu, bo uchwała rady miasta zezwalała na przyłączenie tylko jednego wolnego pomieszczenia, a mieszkanie po staruszce składało się z dwóch pokoi. W 2009 roku prezydent ponownie wrócił do sprawy. Oczywiście po ponagleniach pani Joli. Niestety także i tym razem nie wyraził zgody na przydzielenie dodatkowych pomieszczeń kobiecie. Pomimo tego że zezwalała już na to nowa uchwała. Marek Obrębalski postanowił wówczas, że przeznaczy lokal do sprzedaży, a kobiecie znajdzie zastępcze mieszkanie. Pani Jola nie dawała jednak za wygraną i w maju 2010 roku, kiedy nie dostała żadnej propozycji mieszkania zastępczego, znowu poprosiła o scalenie. Zapewniała wtedy, że jest gotowa ponieść wszelkie koszty związane z remontem drugiego mieszkania. Nosiła się bowiem z zamiarem wykupu ich obu. Niestety, znowu dostała odmowę, mimo że uchwała rady miasta na pierwszy rzut oka dawała jej już taką możliwość.

Zobacz jak zakończyły sie starania Pani Joli, czytając cały artykuł w ostatnim numerze "Nowin Jeleniogórskich".