Nowe ławki w kościele. Skąd takie oburzenie?

 - Ten nowy kolor jest okropny. Nie pasuje wcale do cennych wnętrz świątyni – twierdzi pani Maria. Jej zdaniem, poprzedni wygląd ławek (były tylko zabejcowane na ciemno) nie zakłócał wnętrza kościoła i nie rozpraszał wiernych. Teraz ławki są na pierwszym planie. 

Zapytaliśmy o zdanie Krzysztofa Kurka, kierownika delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków. Okazało się, że konserwator zabytków od nas dowiedział się o zmianie koloru ławek w zabytkowym kościele.

- Te prace nie zostały nam zgłoszone i zostały wykonane bez zezwolenia konserwatora zabytków – wyjaśnia Krzysztof Kurek. Zostanie zatem powołana komisja konserwatorska i wszczęte postępowanie wyjaśniające. Krzysztof Kurek podkreśla, że  ławki były współczesne i nie podlegały ochronie konserwatorskiej. Czy ich niebieski kolor jest właściwy? To oceni komisja.

Konserwator zabytków wyjaśnia, że dawniej w kościołach ewangelickich,a takim jest kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze, na ogół nie pozostawiano ławek w naturalnym kolorze i je malowano. Na przykład w kościele w Cieplicach ławki są białe, w kościele w Wojanowie  szaro-niebieskie.

Krzysztof Kurek dodaje, że po zakończeniu prac komisji konserwatorskiej poznamy opinię, czy nowy kolor ławek w kościele garnizonowym znacząco wpłynął na zabytkowy wystrój świątyni. Zdania  wiernych są podzielone. Jednych cieszy, że po wielu latach ławki w kościele garnizonowym zostały odnowione. Wyraźnie widać było na nich znak czasu.  Innych bulwersuje nowy kolor.

Cenny zabytek

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze (dawniej Kościół Łaski Pod Krzyżem Chrystusa, kościół garnizonowy), dawny ewangelicki kościół łaski znajduje  się w Jeleniej Górze przy ulicy 1 Maja. Otoczony jest parkiem z 19 kaplicami grobowymi patrycjatu miejskiego powstałymi w latach 1717–1770 tj. okresie ożywionego handlu lnem. Kościół Łaski Pod Krzyżem Chrystusa był największym spośród sześciu luterańskich kościołów łaski. Ukończenie budowy zlecono do 1709 roku. Architektem świątyni był Martin Frantz, który zaprojektował kościół w stylu barokowym. Tuż po wybudowaniu długość razem z pomieszczeniem na zakrystię wynosiła około 74 metry, a wysokość, łącznie z krzyżem na szczycie kopuły – 57 metrów. Świątynia otrzymała bogate wyposażenie wnętrza, na które składają się m.in. freski w nawie głównej pędzla Felixa Antona Schefflera, freski Johanna Franza Hoffmanna w sklepieniu kopuły i nawach poprzecznych. Stojąca na skrzyżowaniu naw ambona, ufundowana przez Melchiora Bertholda, została wykonana z jednego bloku piaskowca w 1717 roku. Ołtarz został wybudowany w 1727 roku i ma charakter budowli jednokondygnacyjnej. Nad nim mieści się, wybudowany również w 1727 roku prospekt organowy, będący pozostałością po organach Michaela Rodera z Berlina, a za nim organy z 1905 roku (wybudowane przez świdnicką firmę Schlag & Söhne), które obecnie posiadają 4571 piszczałek, podzielonych pomiędzy 3 manuały i pedał oraz pokaźną sekcję perkusyjną (dzwonki oraz Pauken).

Kościół posiada 4020 miejsc siedzących, drugie tyle osób może stać.

W 1745 roku w kościół uderzył piorun, co spowodowało zerwanie liny podtrzymującej „daszek” ambony, który spadając zabił pastora, wygłaszającego kazanie (na południowej elewacji świątyni jest zachowane epitafium pastora z wizerunkiem pioruna uderzającego w ambonę). 16 listopada 1806 spłonęły dach, wieże i kopuła kościoła. Zniszczenia usuwano do 1811 roku. Po II wojnie światowej i wysiedleniu ludności niemieckiej kościół został przejęty przez państwo i przekazany Kościołowi katolickiemu.