Artysta z Karpacza przygotował projekt stroju regionalnego

Janusz Motylski przygotował projekty różnych wariantów strojów dla kobiet i mężczyzn. Panie mogą wybierać pomiędzy długą spódnicą, miniówką i spodniami. Jak tłumaczy autor, troje powinny pokazywać piękno kobiet.

- W pasie można wprowadzić krajkę – mówi Janusz Motylski. - Praktycznym elementem będzie też torebka. Jest też półponcze, czyli coś pomiędzy szalem a płaszczem. Składa się z prostych elementów. Wystarczą dwa kawałki tkanin.

Panom artysta proponuje katany ze stójkami, pasujące do normalnych spodni, co ma zapewnić im możliwość używania przy różnych okazjach. Kapelusz uszaty. W strojach ma być miejsce na ornamenty nawiązujące do Karkonoszy.

Janusz Motylski tłumaczy, że podczas projektowania czerpał z różnych wzorów, a jedną z głównych idei, jaka mu przyświeca, jest możliwość praktycznego użycia strojów. Mają być ładne i praktyczne.
Orędownikiem stroju regionalnego jest zastępca burmistrza Karpacza, Ryszard Rzepczyński. Zwraca uwagę, że skoro szefowie restauracji kupują koszule góralskie zakopiańskie, to mogą przecież ubierać podwładnych w rzeczy związane z naszym regionem. W efekcie strój może stać się kolejnym elementem budującym wizerunek Karpacza i Karkonoszy.

- Ważne, by w te stroje można było wkomponować logo i emblematy hoteli i restauracji – mówi Grażyna Furman z „Zielonego Domku” w Karpaczu. - Nie mogą też krępować ruchów. Gdyby wszystkie obiekty ubrały pracowników w te stroje, byłaby to duża atrakcja, wyróżniająca nas na tle innych regionów.

Pani zatrudniona w hotelu „Alpejski” w Karpaczu powiedziała nam, że kierownictwo zakupiło służbowe ubrania dla załogi, więc trudno przypuszczać, by decydowało się na wydatek na kolejny komplet ubrań dla pracowników.
- Gdybym ja projektował te stroje, konsultowałbym się z etnografami – mówi dyrektor Muzeum Sportu i Turystyki w Karpaczu, Zbigniew Kulik.

Pomysł stroju regionalnego podoba się dyrektorowi hotelu „Bornit” w Szklarskiej Porębie, Robertowi Szuberowi, który jest także prezesem Lokalnej Organizacji Turystycznej w mieście pod Szrenicą. On także radzi konsultacje z etnografami, na przykładem Henrykiem Duminem (jego opinia w ramce).
- Oby nie był to kolejny pomysł efemerydyczny, który pojawi się i szybko zniknie – mówi Robert Szuber.

Dla kelnerów i biuralistek
Henryk Dumin, etnograf z Jeleniej Góry:
Odpowiadając na pytanie – czy przedstawione stroje mają uzasadnienie etnograficzne – nie widzę analogii, chociaż dostrzegalne jest pewne dosyć luźne skojarzenie z odległymi kręgami kulturowymi. Należałoby zadać kolejne pytanie: Jakie miałoby być przeznaczenie tych fasonów? Prawdę mówiąc – nie wiem. Może jako kelnerzy w jakiejś restauracji, bo to jest chyba projekt uniformu. Męską wersję można wykorzystać np. dla służb leśnych, a kobiecą – może dla biuralistek pracujących w urzędach w obszarze przedgórza Karkonoszy? Takie przeznaczenie uzasadnia użyta kolorystyka i względna wygoda kreacji. Są nieco zbyt serio, dlatego sugestia wykorzystania przez służby. Nie mieszczą się za bardzo w nurcie mody „etno”, która jest przede wszystkim wygodna. Może to zaczątek kolekcji i trudno oceniać całość na podstawie kilku zaledwie modeli. Może będzie coś dla młodzieży, albo na luźniejsze popołudniowe okazje. Ludowy strój dolnośląski jest rozdziałem zamkniętym i można zapoznać się z nim np. w Atlasie Polskich Strojów Ludowych, w zbiorach muzeów, albo przy okazji wizyt przedwojennych niemieckich mieszkańców naszego regionu. Przywiązanie do „utraconej ojczyzny” manifestuje się do dziś poprzez działania tzw. „Trachtengruppe”, których członkowie noszą dawne ubiory na specjalne okazje. Na przełomie XIX i XX wieku strój dolnośląski występował w całym bogactwie odmian lokalnych i nawet w jednej wsi ludzie nie ubierali się jednakowo. Uniform ludowy to wymysł z czasów stalinowskich. Przed II wojną światową ludowe stroje na Dolnym Śląsku znajdowały się w fazie zaniku. W wioskach ubierano się już raczej z miejska i nawoływania ówczesnych władz w sprawie powrotu do dawnych strojów pozostawały bez odzewu.